Chocolade truffels

Een tijdje geleden maakte ik mijn eerste fudge. In de kersttijd moest en zou het kerstreceptenboekje weer uit de kast komen. Nu ging ik voor de 3 soorten chocoladetruffels. Ik heb een variant met cointreau en sinaasappelrasp, rum-rozijnen en koffie-cognac gemaakt. Hilarisch om voor je bonbons rond te lopen met drie grote flessen drank; je moet er wat voor over hebben...

Het is niet heel moeilijk om deze truffels te maken, maar je moet wel de hele keuken schoonmaken als je klaar bent. Tenminste als je zo (niet) netjes kookt als ik. Chocola met boter smelten; dat gaat nog. Drie schaaltjes met elk een eigen vulling en daar een deel chocola door roeren; wordt al moeilijker. Dan een beetje op laten stijven en balletjes rollen; kliederboel. De bolletjes door cacao, chocoladerasp of gesmolten chocola rollen; grote chaos met overal chocola!

Zelf vind ik het wel heel leuk om lekker te kliederen en de rest van de dag chocola aan je handen te ruiken. Als je daar niet van houdt, niet aan beginnen.

Bijna waste geweest feest

Ook in de Feniksloods op Katendrecht gespot: het Bijna Waste Geweest Feest. Al op 8 november, maar ik loop een beetje achter. En ik ben ook geen actueel-nu.nl-achtige-site. Een superleuk initiatief waar groente en fruit die niet voldoen aan het schoonheidsideaal worden verkocht. Zo kun je ze redden van weggegooid worden. Het concept is heel simpel. Je kocht een tas voor €7 en die mocht je vullen met: bijvoorbeeld reuzespruiten, kromkommers en appels met hagelschade. Wat mij betreft een blijvertje, dit initiatief!

Rotterdamse biertjes

Een goed bewaard geheim is de oude douaneloods op Katendrecht, nu Feniksloods. Je kunt daar sinds kort komen met het loopbruggetje achter Hotel New York. De oude loods is nu voorzien van bakker, kaasboer, slager, terras en een kroeg met huisgebrouwen bier. De Kaapse brouwers

Deze voormalige rosse buurt is ineens heel toegankelijk (je hoef niet meer helemaal om het water heen) en gezellig bovendien. In de zomer haal je bij iedere 'winkel' je eten en drinken en strijkt neer op een picknickset aan het water. Het is eens wat anders en gewoon een leuk uitje!

Oude Rotterdammert

Wij Rotterdammers zijn zoals het hoort, niet echt fan van Amsterdam. Wel van oude kaas. Maar dus niet die oude-020. Uit principe. Daar is nu wat op gevonden: de oude Rotterdammert. Tenminste zo wordt hij bij onze vaste kaasboer genoemd. Officieel heet hij jammer genoeg niet zo. Ik vind hem superlekker in ieder geval!

Pasta met eierdooier en kastanje

Toen ik de saw dust pie ging maken, had ik ineens 7 eierdooiers over. Meestal heb ik juist eiwit over. Dat kun je invriezen. Dooiers moet je meteen opmaken. Gelukkig heb ik nog heel veel dingen die-ik-nog-wel-een-keer-wil-proberen. Een daarvan was de ravioli met een hele dooier.

Kan dat?
Ja het kan. Het is wel een heel gepruts, dus je wilt er zeker niet een groot hoofdgerecht voor je hele familie van maken! Ik heb eerst de pasta gerold en grote cirkels gesneden. Daarin een laagje van kastanje, champignons en ui. Maak daarin een klein kuiltje en leg heel voorzichtig je dooier er op. Dan voorzichtig, ja dat is het toverwoord bij dit gerecht, dichtplakken. Dan kook je ze net als gewone pasta. Let wel op dat je ze niet te lang kookt, want je dooier moet nog zacht zijn en als saus over je bord lopen als je er in snijdt.

Saw dust pie

Nog een recept uit Amerika. Toen wij met onze camper strandden in Comfort, Texas hebben we vrienden gemaakt. Ik heb voor ze gekookt, wij hebben bij ze gelogeerd. Zij kregen een Sparta-voetbalshirt, ik een kookboek van het favoriete restaurant van de mannen. Het lievelingsrecept was de saw dust pie, zaagseltaart.

Ook niet heel ingewikkeld. Taartbodem maken. Kokos, gemalen koekjes, heel veel eiwit, suiker en walnoten door elkaar roeren en op de bodem storten. Je serveert hem met banaan en slagroom. Voor Amerikaanse begrippen een redelijk light taart. En ik vond hem lekker omdat hij niet schandalig zoet is, in tegenstelling tot de eerder genoemde fudge:-)

Een Amerikaanse klassieker: Fudge

Onderweg in ons campertje zijn we op best veel plekken bij toeval iets lekker tegen gekomen. Zo ook in de sportwinkel van Lander, Wyoming. In een toonbankje hadden ze echt heel veel soorten fudge staan. We wisten niet zo goed wat het was, maar het zag er onwijs lekker uit. En wie zijn wij dan om niet even te proeven:-) En dat beviel behoorlijk goed!

Soms spreekt het je aan

Van mijn moeder kreeg ik vorig jaar een Amerikaans kooktijdschrift. Dat riep echt naar me bij de kassa van de supermarkt. Boordevol met zoete kerstrecepten. Fudge is er daar een van. Omdat ik niet alle ingredienten in huis had, of niet wist waar ik het moest kopen. Heb ik gekozen voor de white Christmas fudge. 

Hoe maak je dat dan?

Fudge maken is niet moeilijk. In dit geval kookte ik boter met melk en heel veel poedersuiker. Vijf repen witte chocola er in smelten en dan geroosterde amandelen, gedroogde abrikozen, cranberries en aardbeien er in en klaar ben je!

Oeps

Nou ja, niet helemaal. Ik had even het stukje gemist waar stond dat ik folie in de schaal moest doen. Toen mijn fudge mooi was opgestijfd, kreeg ik heb met geen mogelijkheid meer los. Ik dus pannetje water koken, de onderkant gesmolten en snel omgekeerd op een plank. Het gevolg is wel dat hij er een beetje raar ingestort uitzag. Maar dat mocht de pret niet drukken. De fudge smaakte naar meer. En ik heb nog heel veel recepten, dus dat kan geregeld worden:-)

Raviolo met walnoten

Uit Italie heb ik een keer een pakje verse saus meegenomen. Die vond ik namelijk superlekker en wilde weten wat er in zat. Met mijn woordenboek in de aanslag de ingredienten lijst doorgeploeterd. Inmiddels maak ik daar wel mijn eigen variantje van. Op het mooie bord van oma: raviolo met spinazie en ricotta vulling en walnootjes (in boter gebakken, met wat knoflook en Parmezaanse kaas). Heel makkelijk en wel net een beetje bijzonderder dan 'weer' zelfgemaakte pesto...

Drijvend eiland

Toen mijn vriendinnetjes kwamen eten, werden er twee dingen uit de kast getrokken: Het servies van oma en Julia Child's kookboek. Het servies is uiteraard niet stoer genoeg voor mijn meneer en het moet met de hand worden afgewassen. Dus echt alleen voor speciale gelegenheden:-)

In kookprogramma's zie ik wel eens de ile flotante voorbij komen. Weer zo'n dingetje wat ik ook wel wilde proberen. Het was niet helemaal gelukt zoals ik wilde. In dit recept wordt het eiwit niet gepocheerd maar in de oven in een schaal gebakken. En er gaat parline in, en geen poedersuiker. Geen mooie witte wolk dus. Dat ziet er al anders uit dan op tv, en in mijn hoofd. 

Mijn eiwit was heel fluffy en enorm van omvang, zoals het hoort. En ineens was het dat niet meer. Het was een superplakkerige vloeibare drab geworden. Toch maar in de oven en bakken, want weggooien is zonde. Uiteindelijk was de smaak wel goed dus ik ben niet overgegaan tot plan B. Zoals je ziet, niet het mooiste toetje (al maakt het bord een hoop goed), maar het was wel errug lekker. En dat vind ik altijd het belangrijkst!

Quinoa

Op de volkstuin van mijn papa stonden tot voor kort vier quinoa planten. Het heeft wat voeten in aarde om deze hooggebergte-plant in de Hollandse polder te laten groeien. Maar het is gelukt. Als de planten 'rijp' zijn, laat je ze drogen en dan zien ze er zo uit.

Maar wat doe je daarna? Op internet vond ik een filmpje waarin een manier werd uitgelegd met water. Fijnwrijven tussen je handen, in een pan met water doen waar de vliesjes gaan drijven en de quinoa zakt. De vliesjes er af scheppen en die met een harde douchestraal los spuiten zodat er meer quinoa zaadjes uitkomen.Dat herhaal je dan een paar keer.

Vervolgens was je de zaadjes heel goed. Quinoa heeft namelijk een heel ranzig zeeplaagje wat dienst doet als anti-insecten-middeltje. Het is ook heel smerig bitter dus goed wassen! Daarna laat je ze drogen op een theedoek. Niet op dat handige absorberende keukenpapier, want daar krijg je het nooit meer vanaf! Daarna kun je het in een opbergpot bewaren tot je het gaat eten.

Ik heb de quinoa daarna gekookt met bouillon, wat citroenrasp en -sap en peterselie er door. Gerookte eend en verse vijgen erbij en je hebt na een paar uur hard werken een fijne salade met superfood-ingrediënten. Ik moet zel zeggen dat ik niet echt blij ben met deze quinoa-productielijn. Dus als iemand een betere manier weet om van plantjes tot eetbaar product te komen, hoor ik het graag!

Het Eibertje in Nunspeet

Tijdens een impulsief weekendje weg in Nunspeet, wilden we ook lekker luxe uit eten. We hadden gereserveerd bij het Kromsteertje, maar die kijken niet op hun computer. Dus als je 's morgens via de site reserveert, kun je gewoon voor een volgeboekt-maar-op-dat-moment-helemaal-leeg-restaurant staan met je goede gedrag. En dan ook nog zo'n trol achter de balie die doet alsof het mijn schuld is dat ik niet gebeld heb omdat ik geen bevestiging had gekregen. Huh?Dikke vette afknapper dus!

Plan B was het Eibertje. Die was iets verder lopen vanaf het hotel, daarom hadden we eerst de andere gekozen. Achteraf was het iedere extra meter lopen waard. Zelf na al een dikke 17 km door het bos. Lekker decadent een vier-gangen-menu met wijnarrangement. Zeebaarstartaar met gepocheerd ei, in spek gewikkelde fazant met spinazie vulling en calvadossaus, schouderhaas met rode wijnsaus en gemarineerde ananas met pistache schuim, saffraan crème en vanille sorbet ijs. Vriendelijke bediening, mooie locatie en een schappelijke prijs (voor Franse keuken, het is tenslotte geen eetcafe). Als je dus nog eens in de buurt bent...

Het Zalmhuis

Een verborgen juweeltje in Rotterdam is het Zalmhuis. Onder de Brienenoordbrug, verscholen tussen de moderne kantoren staat een oud sfeervol restaurant aan het water. In de zomer kun je lekker op het terras buiten zitten. Wij waren er in oktober, niet echt een moment om buiten te zitten.

We hebben genoten van het driegangen menu, waarbij je gewoon van de kaart kunt kiezen. Ik had een heerlijke vitello tonnato voor. Als hoofdgerecht een geconfijte eendenbout. Na als die heerlijke confits die ik bij masterchef voorbij zie komen, wilde ik dat toch ook graag proeven. Het toetje was een tiramisu. Daar was ik niet heel enthousiast over. Maar ja, dan moet je ook geen Italiaanse klassieker bestellen in een Hollandse tent. Als met al vind ik het een aanrader! 

www.zalmhuis.nl

Spagnazie

Na het maken van verse ravioli heb ik vaak wat pasta over. Geen probleem, gewoon uitrollen en door het spagetti-of-tagliatelli-onderdeel van de pastamachine halen. En wat maak je er dan bij? Een golden oldie is de spagnazie; een recept dat ik heb leren maken in mijn eerste studentenhuis. Toen vooral omdat het goedkoop en makkelijk in bulk te maken was. Nu omdat het gewoon lekker is.

 

Recept

Het is heel simpel. Je bakt gehakt met zout en peper. Uitje en knoflook erbij. Dan spinazie a la creme en kruidenkaas er door. Pasta er bij, beetje geraspte parmezaan en klaar ben je. Je kunt er al je wil ook champignons in doen en verse spinazie gebruiken. Dat laatste had ik gedaan. Even blancheren, in de blender en dan aan de saus toevoegen.

Tortellini met pompoen

Na een seizoen van zomergroenten, ben ik altijd blij als het weer herfst wordt. Lekker pompoen eten, paddenstoelen, spruitjes en boerenkool. Eerlijk is eerlijk, ik ben ook weer blij als de zomergroenten hun intrede weer doen volgend jaar. Maar dat is het mooie aan de natuur, toch?

Zoals je misschien wel weet, ben ik een groot liefhebber van zelf pasta maken. Zelfgemaakte pasta is onwijs lekker en ik heb echt wel lol in het zelf maken. Beetje kneden, dan met de pastamachine rollen en er iets van knutselen (ravioli, tortellini). Ik krijg er altijd weer een blij play-do-gevoel van. Ik probeer wel vaak nieuwe recepten uit, want op een gegeven moment is ook de ricotta-spinazie-vulling niet meer bijzonder.

Deze keer gebruikte in een recept van Ed Baines' kookboek Zest! Een heerlijke decadente vulling van geroosterde pompoen, pijnboompitten, mascarpone en ricotta. Inderdaad, het cholesterol vliegt je om de oren, maar het is het allemaal waard! Een eenvoudige saus van witte wijn, citroen en boter en klaar ben je. Het lijkt altijd heel weinig op je bord, maar pasta vult nog al. Ik ben in ieder geval nog nooit met honger naar bed gegaan na een bord pasta.

Tiramisu, maar dan anders

 

Mijn vader is al zo lang is me kan herinneren gek op rijstepap. Vroeger hadden mijn ouders een speciale rijstpap-kook-pan. Een raar blikken ding waar water tussen 2 wandjes zat. Een soort bain marie pan denk ik. Die heb ik niet, kan ik ook nergens vinden. Dus als iemand er een tegenkomt, laat het me weten! 

Maar goed, de rijstepap dus. Toen mijn paps pas kwam eten, stond er een rijstepap toetje op het menu. Op het pak van de dessertrijst stond een recept voor Hollandse tiramisu. Heel makkelijk, je kookt de rijst in melk, met vanille en suiker. Tussen de laagjes doe je kruidnootjes en een mengsel van amandel, suiker en kaneel. Past prima bij deze tijd van het jaar en deze eindigde niet als tiramisoep.

Risotto met groene asperge en citroen

The dish of death, zo noemen ze in veel kookprogramma's risotto. Omdat het zo vaak mislukt. Gewoon rustig pruttelen in je keuken, zonder tijdsdruk heb je echter weinig te vrezen. Met wat citroenrasp, -sap, groene asperges en natuurlijk Parmezaanse kaas.

 

Creme caramel

Als enorme liefhebber van klassiekers (het zijn niet voor niets klassiekers geworden denk ik dan) heb ik een mini bucketlist. Daarop staan klassiekers die ik graag nog een keer wil maken. Vrij hoog stond de creme caramel. Die ziet er op tv altijd zo mooi uit. Dus toen ik eters kreeg, stond de creme caramel op het menu.

Ouderwets is beter
Het is niet heel moeilijk om te maken. Tenminste, als je niet de nieuwerwetse kookspullen gebruikt. Ik heb namelijk vier porties in minipannetjes gemaakt en twee in een siliconenvorm. De siliconenvorm geleidt geen warmte (ofzo) en daardoor waren de creme caramels niet stijf geworden. Gewoon stenen of metalen bakjes dus!

Hoe doe je dat dan?
Je begint met het maken van de karamel. Gewoon suiker met water in een pan en wachten tot het bruin wordt. In ieder schaaltje giet je dan een klein laagje. Dat wordt meteen hard, maar het komt goed, echt! De creme bestaat uit kokende melk met vanille en eierdooiers met suiker. Voorzichtig de melk in de opgeklopte dooiers roeren en dan op de karamel. De bakjes in een laag kokend water zetten en dan in de oven om gaar te worden. Laat ze daarna opstijven in de koelkast.

Spannend
En dan wordt het spannend. Is de karamel echt gesmolten en zacht gebleven? Of heb ik straks een keiharde schijf op m'n toetje? Komt ie goed uit de vorm? Is hij niet te gaar en ei-ig van smaak? Is hij niet te zacht waardoor het vla is? Kortom, best een spannend moment als je de vorm omkeert op een bordje. Als dan de karamel over je puddinkje vloeit, is dat een heerlijk gevoel!

Dakakker

Er staat dus niets met #kak, maar dak-akker. Dat dat vast duidelijk is. Kak op een eetblog is ook een beetje vreemd, toch?

akker op het dak
In Rotterdam, vlakbij het Hofplein, staat het Schieblock. Een tamelijk lelijk gebouw waar allerlei creatieve bedrijfjes in huizen. Op het dak is een enorme daktuin te vinden. Nu het seizoen voor de meeste groenten en kruiden ten einde loopt, nog even snel een blik geworpen op dit leuke stadsinitiatief. En niet alleen een blik, tijdens het oogstfeest eind september kon ik ook een vorkje meeprikken.

Meer weten?
De dakakker is de bereiken via de luchtsingel. Ook een leuk initiatief trouwens. Je kunt de dakakker volgen op Facebook, Twitter en op hun eigen website. Je kunt regelmatig lekker dingen kopen en proeven op de dakakker, dus ik zou zeggen neem vooral eens een kijkje!

Taartje van suuz

Heel lekker eten, hoeft niet heel ingewikkeld te zijn. Dat heeft mijn vriendinnetje Suuz wel weer bewezen. Een superlekker taartje van bladerdeeg, tomaatjes, basilicum, knoflook, parmaham en geitenkaas. Gewoon plakje bladerdeeg als bodem, plak er een randje op en doe de rest in het midden. Daarna in de oven en klaar!

Lekker sudderen

Bij de appie hadden ze rundvlees in de aanbieding. Dat betekent vaak dat ik ga inladen. Met een meneer die veel onregelmatig werkt en dus eten meeneemt, is suddervlees ideaal! Dat is vaak zelf lekkerder wanneer je het voor een tweede keer opwarmt. Ook deze keer was het raak.

Ik heb kilo's uien gesneden en uren gewacht op het sudderen en marineren. Het leuke van de drie variaties die ik heb gemaakt is dat ze ook bij warm weer lekker zijn. Zelf ben ik geen fan van hachée, en ander wintervoer met 20 graden.

Op het menu in de komende weken:
Smoor daging met nasi (recept van de Appie trouwens, erg lekker als afwisseling op saté)

Marrokaans rundvlees met artisjok, all time favorite en heerlijk bij couscous

Boeuf Bourgignon van Julia



Tiramisoep

Ik heb al eens geschreven over mijn favoriete tiramisu recept, van de Appie. Die was nog nooit mislukt, kon ook niet dacht ik. Nou dat kan dus wel! Vorige week had ik hem gemaakt en op de een of andere manier was hij tiramisoep geworden. Helemaal niet ingedikt. En het ergste is nog wel dat ik geen idee heb waarom niet!

Hij was wel onwijs lekker, mijn broer heeft de schaal bijna uitgelikt. Dus dat is weer een meevaller:-)

Verse vijgen onder de gril

Afgelopen vrijdag gingen we bij mijn vader eten. Voor het gemak namen mijn broers en ik ieder een gerecht voor onze rekening. En als echte zoetekauw had ik het toetje. Jaren geleden maakten we dit toetje al eens. Het kan maar een paar maanden per jaar, want je hebt verse vijgen nodig. En gelukkig zijn die nu in het seizoen! Het toetje komt trouwens uit een kookboek met snelle, simpele recepten. Prima voor een (grote) groep dus.

Hoe doe je dat dan?
Je hakt amandelschaafsel fijn en doet er wat kaneel en suiker door. Snij de vijgen door en dip ze in het mengsel. Dat gaat vervolgens 10-15 minuten onder de gril. Verder maak je een karamelsausje met suiker, water, vanille essence en een beetje slagroom. Dat giet je over de vijgen, als ze klaar zijn. Er bij een flinke klodder mascarpone met een notenlikeurtje. Zelf ben ik groot fan van Frangelico. Als je er niets aan voorbereidt, kun je nog binnen een half uur acht toetjes op tafel zetten. Dat noem ik wel een snel toetje. 

Corn on the cob

Nog een heerlijk buiten-kook-gerecht is de maiskolf. Oftewel corn on the cob. Iedere keer als we in Amerika boodschappen gingen doen, belandden er weer maiskolven in het karretje. Want wij vonden de mais zo lekker dat we dat minimaal drie keer in de week aten. 

Koken op het vuur
Na een paar maanden kamperen, waren we heel goed in vuur maken. Eerst kleine aanmaakhoutjes maken. Met wat papier steek je dat aan waarna er grotere blokken op kunnen. Ideaal om te koken, warm te blijven en tegen de muggen!

Mais koop je gewoon met de bladeren er omheen. Daardoor kookt 'ie in zijn eigen vocht en blijft de mais fantastisch zoet! De mais moet wel vers zijn, want anders gaan de bladeren in de fik als je ze op het vuur legt. En dat is niet de bedoeling. Na ongeveer een uurtje is de mais klaar. Beetje boter er op en smikkelen maar. Heerlijk met een enorme steak van de BBQ.

Overrijpe banaan

Op de markt koop ik vaak een tros bananen. Soms gaan ze heel snel op; soms blijven er een of twee net te lang liggen. Zo'n bruine rakker die een beetje melig is geworden nodigt nou niet echt uit tot opsmikkelen. Maar er is een hele fijne oplossing! Gewoon in de blender. Zo'n ouwe banaan is namelijk onwijs zoet en daardoor heel geschikt voor een shake. Ik had nog soja melk met vanille in de koelkast staan. Het resultaat is een heerlijk zoet en creamy drankje met vitaminen!

Ravioli met aubergine en tomatensaus

Zelf pasta maken vind ik altijd erg therapeutisch. Lekker kneden en draaien. Brings back memories, playdoh! Je kunt er alles in stoppen wat je lekker vindt. Deze keer heb ik een vulling van aubergine, ui en tomaat gemaakt. Erbij een saus van verse tomaten, dat is toch honderd keer beter dan uit een potje. En we moeten nu sowieso meer tomaten paprika eten aangezien de Russen zijn afgehaakt.

Zelf saus maken
Dat is dus helemaal niet moeilijk! Je ontvelt de tomaten en pureert ze. Ik heb hem nog gezeefd om de pitjes eruit te krijgen, maar dat hoeft niet. Dan een beetje suiker, zout en peper en een teentje knoflook en lekker laten pruttelen. Op het laatst wat basilicum er bij en klaar is Kees!

Als ik later groot ben...
... wil ik een keuken met en aanrechtblad waar ik mijn pastamachine goed aan kan vastmaken! Nu kan de la niet meer open als hij er staat en schiet hij vaak los bij gebrek aan grip. Zo ook deze keer. En jawel, de beugel viel natuurlijk niet op het enorme vloeroppervlak maar op mijn voet. En met mijn aanleg voor blauwe plekken krijg je dan dit:

Een volgende keer maak ik gewoon weer zelf mijn pasta, met schoenen aan dat wel, want het is toch wel verrekte lekker.

Hobo breakfast

Zodra Amerikanen gaan kamperen, wordt de (meestal bizar grote) BBQ als eerst geïnstalleerd, waarna er vuur gemaakt wordt in de bijna overal aanwezige vuurring. Voorzien van een handig rooster om je eten op te leggen, kun je altijd wel buiten koken. Als het niet regent tenminste. In Iowa hebben we geleerd om op het vuur te koken van onze redneck-vrienden.

Steve heeft zelfs een tripod om op te koken

Zwerversontbijt
Het eerste dat we geleerd hebben is het hobo-breakfast, oftewel het zwerversontbijt. Je moet dan trouwens geen honger hebben, want het duurt een paar uur voor je kunt eten. Wat je doet is het volgende. Maak een bakje van aluminiumfolie. Daar gooi je uien, aardappel in stukjes, eieren, knoflook, spek, hashbrown en heel veel kaas in. Maak het bakje weer dicht met nog veel meer aluminiumfolie en leg het pakketje boven het vuur. Af en toe draaien en na een uurtje of twee, afhankelijk van hoe heet je vuur is, heb je een fantastisch ontbijt.

Balkonbonen

Van mijn vriendinnetje Suuz hebben we bonenstekjes gekregen die zij met liefde in een kasje had laten opkomen. Omdat haar balkon op het noorden is, hebben wij ze geadopteerd. De eerste dag in de pot werden ze al ontdekt door poes Joep. Die is blijkbaar ook vegetariër, want hij heeft de halve plant opgegeten.

Wonder boven wonder zijn er vier planten bijgetrokken en hebben wij nu bonen! Het zijn er niet heel vele tegelijk, maar ze zijn een mooie toevoeging op een salade. Hoe luxe en heerlijk is dat, bonen die binnen vijf minuten van de plant af en in je pan zitten???

Restaurant De Engel

Terwijl, mijn meneer en ik, aan het genieten waren van een wereldreis, pasten mijn mama en haar meneer op onze Joep (dikke rode jeweetwel-kater). Ook als er problemen zouden zijn met de huurder (niet gebeurd) of de post (meer dan genoeg te doen), zouden zij daar een oplossing voor verzinnen. Al deze verantwoordelijkheid wilden we belonen. En wel met een etentje. Daar houden we zelf ook wel van.

Zomerstop
Het plan was om naar restaurant Kip te gaan. Daar hebben we al een keer gesmuld met ons tweetjes en dat wilden we best herhalen. Helaas was Kip gesloten wegens vakantie. Die zelfde boodschap kwamen we ook tegen op de websites van een heleboel andere Franse restaurants in de buurt. Uiteindelijk vonden we restaurant De Engel op de Eendrachtsweg. Website om van te watertanden en open!

Hemels gegeten
De chef en de sous-chef waren met zijn tweetjes. Naast het klaarmaken van heerlijk eten, verzorgden ze ook de bediening. Wat ik dan weer heel leuk vind. Zo kun je de mensen die je lekkere eten klaarmaken meteen vertellen wat je er van vindt. Een gazpacho van geroosterde groenten, huisgerookte zalm met gamba en zomerse couscous, sukade met aardappeltjes en groenten en natuurlijk een heerlijke jus. Als afsluiter een creme brulee, vanille ijs met praline en aardbeien. Kortom, wij hebben genoten!

Heel blij met mijn voorgerecht

Nog een overeenkomst
Chef Lars en ik hebben nog iets gemeenschappelijk. Hij heeft meegedaan met een kookprogramma van Herman den Blijker en gewonnen. Ik heb meegedaan met de 'passie voor eten' van Herman (daar heb ik het filmpje van de keukenprinses voor gemaakt). Voor mij geen hoofdprijs, maar wel een mooi gesigneerd kookboek en natuurlijk een heleboel pret met het maken van het filmpje.

De keukenprinses in actie

Nieuw-Zeelandse spinazie

In de kas van mijn papa groeit de Nieuw-Zeelandse spinazie als de spreekwoordelijke kool. Zelf zou ik niet bedacht hebben dat het een eetbaar plantje was als je het zo ziet. Maar omdat het in de kas stond en ik de instructie had gehad 'me klem te eten aan spinazie omdat het zo hard groeit' heb ik een heleboel van deze plantjes afgeknipt en mee naar huis genomen.

Je bent even bezig om alle blaadjes er af te trekken, maar dan heb je wel wat. Deze spinazie slinkt minder dan gewone en blijft wat steviger. Je hebt dus zowaar een prakkie om op te kouwen. Er moet wel wat meer zout in, want het smaakt minder sterk dan de gewone spinazie. Even goed wassen, want zo vers van het land en onbespoten komen er wel eens lifters mee.

Oh ja, die madame Jeanette

Na veel te lang heb ik weer mijn Indiase kookboeken uit de kast getrokken. Deze keer een vegetarische biryani met kikkererwten, munt en koriander; mijn favoriete tomatenchutney en butter chicken.

Nu was ik alleen weer vergeten hoe heet die madame Jeannetjes (peper) zijn. Ze klinken wel heel aardig en vriendelijk toch? Nou schijn bedriegt... Ik had in plaats van vier groene chili pepers maar een Jeanetje gedaan. Dat ze heel heet zijn om te eten had ik onthouden. Alleen het snijden van die rotdingen is ook een dingetje. Je moet direct je handen grondig met zeep wassen na het snijden. Anders krijg je na een uur of wat spijt. En dan is het te laat. Dan zit je net als ik een halve dag met brandende handen.

Maar als je dan alles klaar hebt en je mag het lekker opsmikkelen, ben je dat ook wel weer vergeten.