Een Amerikaanse klassieker: Fudge

Onderweg in ons campertje zijn we op best veel plekken bij toeval iets lekker tegen gekomen. Zo ook in de sportwinkel van Lander, Wyoming. In een toonbankje hadden ze echt heel veel soorten fudge staan. We wisten niet zo goed wat het was, maar het zag er onwijs lekker uit. En wie zijn wij dan om niet even te proeven:-) En dat beviel behoorlijk goed!

Soms spreekt het je aan

Van mijn moeder kreeg ik vorig jaar een Amerikaans kooktijdschrift. Dat riep echt naar me bij de kassa van de supermarkt. Boordevol met zoete kerstrecepten. Fudge is er daar een van. Omdat ik niet alle ingredienten in huis had, of niet wist waar ik het moest kopen. Heb ik gekozen voor de white Christmas fudge. 

Hoe maak je dat dan?

Fudge maken is niet moeilijk. In dit geval kookte ik boter met melk en heel veel poedersuiker. Vijf repen witte chocola er in smelten en dan geroosterde amandelen, gedroogde abrikozen, cranberries en aardbeien er in en klaar ben je!

Oeps

Nou ja, niet helemaal. Ik had even het stukje gemist waar stond dat ik folie in de schaal moest doen. Toen mijn fudge mooi was opgestijfd, kreeg ik heb met geen mogelijkheid meer los. Ik dus pannetje water koken, de onderkant gesmolten en snel omgekeerd op een plank. Het gevolg is wel dat hij er een beetje raar ingestort uitzag. Maar dat mocht de pret niet drukken. De fudge smaakte naar meer. En ik heb nog heel veel recepten, dus dat kan geregeld worden:-)

Raviolo met walnoten

Uit Italie heb ik een keer een pakje verse saus meegenomen. Die vond ik namelijk superlekker en wilde weten wat er in zat. Met mijn woordenboek in de aanslag de ingredienten lijst doorgeploeterd. Inmiddels maak ik daar wel mijn eigen variantje van. Op het mooie bord van oma: raviolo met spinazie en ricotta vulling en walnootjes (in boter gebakken, met wat knoflook en Parmezaanse kaas). Heel makkelijk en wel net een beetje bijzonderder dan 'weer' zelfgemaakte pesto...

Drijvend eiland

Toen mijn vriendinnetjes kwamen eten, werden er twee dingen uit de kast getrokken: Het servies van oma en Julia Child's kookboek. Het servies is uiteraard niet stoer genoeg voor mijn meneer en het moet met de hand worden afgewassen. Dus echt alleen voor speciale gelegenheden:-)

In kookprogramma's zie ik wel eens de ile flotante voorbij komen. Weer zo'n dingetje wat ik ook wel wilde proberen. Het was niet helemaal gelukt zoals ik wilde. In dit recept wordt het eiwit niet gepocheerd maar in de oven in een schaal gebakken. En er gaat parline in, en geen poedersuiker. Geen mooie witte wolk dus. Dat ziet er al anders uit dan op tv, en in mijn hoofd. 

Mijn eiwit was heel fluffy en enorm van omvang, zoals het hoort. En ineens was het dat niet meer. Het was een superplakkerige vloeibare drab geworden. Toch maar in de oven en bakken, want weggooien is zonde. Uiteindelijk was de smaak wel goed dus ik ben niet overgegaan tot plan B. Zoals je ziet, niet het mooiste toetje (al maakt het bord een hoop goed), maar het was wel errug lekker. En dat vind ik altijd het belangrijkst!

Quinoa

Op de volkstuin van mijn papa stonden tot voor kort vier quinoa planten. Het heeft wat voeten in aarde om deze hooggebergte-plant in de Hollandse polder te laten groeien. Maar het is gelukt. Als de planten 'rijp' zijn, laat je ze drogen en dan zien ze er zo uit.

Maar wat doe je daarna? Op internet vond ik een filmpje waarin een manier werd uitgelegd met water. Fijnwrijven tussen je handen, in een pan met water doen waar de vliesjes gaan drijven en de quinoa zakt. De vliesjes er af scheppen en die met een harde douchestraal los spuiten zodat er meer quinoa zaadjes uitkomen.Dat herhaal je dan een paar keer.

Vervolgens was je de zaadjes heel goed. Quinoa heeft namelijk een heel ranzig zeeplaagje wat dienst doet als anti-insecten-middeltje. Het is ook heel smerig bitter dus goed wassen! Daarna laat je ze drogen op een theedoek. Niet op dat handige absorberende keukenpapier, want daar krijg je het nooit meer vanaf! Daarna kun je het in een opbergpot bewaren tot je het gaat eten.

Ik heb de quinoa daarna gekookt met bouillon, wat citroenrasp en -sap en peterselie er door. Gerookte eend en verse vijgen erbij en je hebt na een paar uur hard werken een fijne salade met superfood-ingrediënten. Ik moet zel zeggen dat ik niet echt blij ben met deze quinoa-productielijn. Dus als iemand een betere manier weet om van plantjes tot eetbaar product te komen, hoor ik het graag!

Het Eibertje in Nunspeet

Tijdens een impulsief weekendje weg in Nunspeet, wilden we ook lekker luxe uit eten. We hadden gereserveerd bij het Kromsteertje, maar die kijken niet op hun computer. Dus als je 's morgens via de site reserveert, kun je gewoon voor een volgeboekt-maar-op-dat-moment-helemaal-leeg-restaurant staan met je goede gedrag. En dan ook nog zo'n trol achter de balie die doet alsof het mijn schuld is dat ik niet gebeld heb omdat ik geen bevestiging had gekregen. Huh?Dikke vette afknapper dus!

Plan B was het Eibertje. Die was iets verder lopen vanaf het hotel, daarom hadden we eerst de andere gekozen. Achteraf was het iedere extra meter lopen waard. Zelf na al een dikke 17 km door het bos. Lekker decadent een vier-gangen-menu met wijnarrangement. Zeebaarstartaar met gepocheerd ei, in spek gewikkelde fazant met spinazie vulling en calvadossaus, schouderhaas met rode wijnsaus en gemarineerde ananas met pistache schuim, saffraan crème en vanille sorbet ijs. Vriendelijke bediening, mooie locatie en een schappelijke prijs (voor Franse keuken, het is tenslotte geen eetcafe). Als je dus nog eens in de buurt bent...

Het Zalmhuis

Een verborgen juweeltje in Rotterdam is het Zalmhuis. Onder de Brienenoordbrug, verscholen tussen de moderne kantoren staat een oud sfeervol restaurant aan het water. In de zomer kun je lekker op het terras buiten zitten. Wij waren er in oktober, niet echt een moment om buiten te zitten.

We hebben genoten van het driegangen menu, waarbij je gewoon van de kaart kunt kiezen. Ik had een heerlijke vitello tonnato voor. Als hoofdgerecht een geconfijte eendenbout. Na als die heerlijke confits die ik bij masterchef voorbij zie komen, wilde ik dat toch ook graag proeven. Het toetje was een tiramisu. Daar was ik niet heel enthousiast over. Maar ja, dan moet je ook geen Italiaanse klassieker bestellen in een Hollandse tent. Als met al vind ik het een aanrader! 

www.zalmhuis.nl

Spagnazie

Na het maken van verse ravioli heb ik vaak wat pasta over. Geen probleem, gewoon uitrollen en door het spagetti-of-tagliatelli-onderdeel van de pastamachine halen. En wat maak je er dan bij? Een golden oldie is de spagnazie; een recept dat ik heb leren maken in mijn eerste studentenhuis. Toen vooral omdat het goedkoop en makkelijk in bulk te maken was. Nu omdat het gewoon lekker is.

 

Recept

Het is heel simpel. Je bakt gehakt met zout en peper. Uitje en knoflook erbij. Dan spinazie a la creme en kruidenkaas er door. Pasta er bij, beetje geraspte parmezaan en klaar ben je. Je kunt er al je wil ook champignons in doen en verse spinazie gebruiken. Dat laatste had ik gedaan. Even blancheren, in de blender en dan aan de saus toevoegen.