Ceviche

Inmiddels zijn we bijna twee jaar terug van onze wereldreis. Nog steeds vol mooie herinneringen natuurlijk en geïnspireerd door wat ik allemaal heb gegeten onderweg:-) De Peruaanse klassieker ceviche is echt een aanrader. Wel eten als je aan de kust bent, en niet in de jungle maar dat is logisch.

Ook niet heel moeilijk om te maken. Koop goeie vis (vers!), die marineer je met citroen/limoensap, verse peper en koriander. Niet te lang, maar ook niet te kort. Gemiddeld ongeveer een half uur, drie kwartier. Serveer met bosui, verse koriander, een lichte salade en brood. Weer zo'n makkelijk, lekker en gezond (niet echt een criterium voor mij maar wel mooi meegenomen) gerecht!

 

Gouwe ouwe

Feit: Je kunt nooit te vaak wasabi mayonaise eten. Zo lekker en ook nog eens supermakkelijk! Deze gouwe ouwe is de tonijntartaar (aangemaakt met soja saus), met haricot verts, tauge en bosui (aangemaakt met zout, peper en slagroom) en natuurlijk de wasabi mayonaise. Je maakt ontzettend de blits met dit voorgerecht en het kost je weinig tijd. #winwin

Steak tartare

 

In Polen hebben we dit voorjaar heerlijke steak tartare gegeten. En zoals wel vaker als ik lekker heb gegeten in een restaurant, wilde ik ook dit zelf voorschotelen aan de mee-eters. Het geheim is goed vlees halen bij de slager. Dan kan het bijna niet mis gaan. Ehm, nou ja een vers ei is ook belangrijk als je een rauwe dooier serveert. Voor het gemak heb ik de mayonaise niet zelf gemaakt, wel gepimpt met een flinke snuf chilipoeder. Verder een broodje met zelfgemaakte kruidenboter (dan dan weer wel), kappertjes, augurk en een uitje. Je kunt bijna alles al van te voren klaar zetten. Ideaal als je geen zin hebt om in je eentje in de keuken te staan terwijl je bezoek zit te borrelen.

Eendenbeen deel 2

Al weer een tijd geleden, in januari 2015 om precies te zijn, heb ik zelf geprobeerd om een eendenbout te confijten. Dat was dus niet gelukt. Hij was gruwelijk zout en daardoor bijna oneetbaar. Op de markt heb ik pas een kant en klare variant gekocht bij de poelier. Die hoef je alleen in de pan warm te maken en het velletje knapperig te bakken. Dat is dus lekker eten, zonder dat het heel moeilijk is en eigenlijk kan het niet mis gaan. Foolproof dus. Met gebakken truffelaardappeltjes, pastinaak puree en pastinaakchips wederom een klein feestje op mijn bord.

Restje

Vorig weekend maakte ik beef Wellington. Oelewapper die ik ben, deed ik netjes van alle ingredienten voor het deeg, de helft in kom. Tot ik bij het bloem kwam, daar gooide ik gewoon volle bak van in het gistmengsel... Het is gelukkig allemaal goedgekomen, maar ik had wel een flinke bol met briochedeeg over. En als je weet hoeveel moeite je moet doen om dat deeg te maken, dan pieker je er niet over om het zo weg te gooien. Ik gooi sowieso weinig eten weg, maar dat terzijde.

De oplossing: Deeg in een schaal met een leuk bolletje er op, dat schijnt te horen, en bakken. Het eindresultaat ziet er een beetje uit als een ufo, maar als ontbijt ging het er in als zoete koek

Apfelstrudel met vanille ijs en slagroom

Tja, hier heb ik eigenlijk weinig aan toe te voegen. Het is wat het is: een heerlijk, decadent winters toetje. Natuurlijk wel met zelf gemaakte strudel, maar dat is niet zo moeilijk. Appeltjes bakken in boter (dat hoort bij decadent), kaneel, suiker en walnoot erdoor en dan inpakken met filodeeg en insmeren met boter (nee, te veel boter bestaat niet) en afbakken. 

Over filodeeg heb ik dan weer wel een mening. Het is onwijs lekker, knapperig en boterig, fantastische uitvinding en ik ga niet staan hannesen om het zelf te maken. Dat gaat zelfs mij te ver, en dat zegt wat! Maar die uit de diepvries van AH is een nachtmerrie. Als het nog bevroren is, breekt het. Als het te ver ontdooit is, krijg je het met geen mogelijkheid meer los. En de bladen zijn vrij klein. Dat was ik weer even vergeten toen ik boodschappen ging doen. Dus note to self, en ook een tip voor jullie: koop vers filodeeg bij de Turkse supermarkt! Dat werkt veel makkelijker.

De beef wellington is terug

 

Soms is Facebook briljant. Deze week was het soms. Niet dat ik zelf een account heb, maar mijn meneer wel. En die kreeg een melding dat hij drie jaar geleden deze week een foto had gepost van: Beef Wellington. Toevallig hadden wij voor dit weekend weer deze lekkernij op het programma staan.

Dit keer was ik beter voorbereid toen ik naar de slager ging en rekende zonder blikken, blozen of hartkloppingen een enorm bedrag af. Maar zoals de vorige keer, het was het helemaal waard! Je moet er wel even de tijd voor nemen, want als je voor 50 euro vlees op je aanrecht hebt liggen moet het natuurlijk wel goed gaan. Nix geen bladerdeeg uit de vriezer, maar zelfgemaakt brioche-deeg. Geen jus uit een pakje (dat krijg ik sowieso niet weg trouwens), maar een uren getrokken sauce ragout. Brioche deeg kost ook uren en uren om te maken; het moet drie keer rijzen. En behalve dat het veel tijd kost, wordt je keuken ook een enorme bende. Maar ik hou wel van lekker vies doen met plakdeeg.

Je begint met het aanbraden van het vlees

Als het is afgekoeld, doe je er fijn gehakte gebakken champignons en uien op. Dat pak je in met kruidenflensjes en daaromheen gaat weer briochedeeg

Het geheel gaat in de oven tot het deeg gaar is, en het vlees warm. Op tafel snijd je het dakje eraf en maakt mooie plakken

En op je bord, ziet het er dan zo uit

Voor het recept gebruikte ik een mix van die goeie ouwe Julia en de experts van Cordon Bleu. Totaal meer dan tien pagina's aan recept. Niet echt een beginnersrecept dus, maar voor de echte doe-het-zelver een mooie uitdaging.

Carrotcake

Het overkomt me regelmatig dat ik op de markt allerlei seizoensgroenten heb gekocht en dan na een week ontdek dat ik vergeten ben iets op te eten. Of dat ik veel te veel heb gekocht. In beide gevallen betekent dat: restjes. Pas geleden had ik een winterpeen over van de hutspot. En als je dan bezoek krijgt, maak je even snel een carrotcake. Ik in ieder geval wel.

Kwestie van pindaolie, suiker, ei, kaneel, gember(poeder), walnoten, zelfrijzend bakmeel en een geraspte wortel mengen en in de oven. Als probeersel hield ik een paar sliertjes wortel apart en kookte die in suikersiroop. Zoals je ziet moet ik nog wel een beetje oefenen met het mooi opmaken van mijn versieringen, maar ze smaakten wel goed. En dat was vooral wat ik wilde proberen.

Poolse specialiteit

Eerder dit jaar gingen mijn meneer, broertje, schone zus en ik naar Polen. Je zou denken, die kunnen niet lekker eten. Oost Europese keuken zie je namelijk heel weinig voorbij komen als het gaat om klassiekers en toppers. Onze ervaring? Ze kunnen prima koken! Deze klassieker, de steak tartare is een echte Poolse specialiteit. Je moet het natuurlijk wel in een goed, betrouwbaar ogend restaurant bestellen. Rauw vlees en eierdooier zijn altijd goede kandidaten voor een tijdelijk innige relatie met de toiletpot.

Met een goede mayonaise, augurkjes, uitjes, mosterd en een botertje voor het vers gebakken broodje een echte aanrader. Ga ik zeker ook zelf maken. Hopelijk is het net zo'n plaatje als dit schitterende bord.

Confit van eendenbeen

Geconfijte eendenbout, klinkt goed toch? Ik ben fan van geconfijte dingen en van eend. Al is deze confit niet met suiker:-) Het is langzaam in eendenvet gegaarde bout, even gegrild. Je kunt ze ook al geconfijt kopen, maar dat is natuurlijk nix voor mij. Volgens het recept moest de eend eerst gepekeld worden en daarna licht afgeborsteld. Nou dat doen we dus niet meer! Het zout wat er nog op zat toen ik het in het vet deed, zat er nog op toen ik het eruit haalde. Ik had de hele avond dorst!!!

Met zoete aardappel
Er bij had ik gemaakt: gegrilde tomaatjes, sla, zoete aardappelpuree en zoete-aardappelchipjes. Die laatste is echt heel makkelijk. Gewoon met je dunschiller plakjes maken en ze een paar minuten onder de gril. Hou het wel heel goed in de gaten, want bij mij was de helft al half verkoold na 3 minuten.

Een Amerikaanse klassieker: Fudge

Onderweg in ons campertje zijn we op best veel plekken bij toeval iets lekker tegen gekomen. Zo ook in de sportwinkel van Lander, Wyoming. In een toonbankje hadden ze echt heel veel soorten fudge staan. We wisten niet zo goed wat het was, maar het zag er onwijs lekker uit. En wie zijn wij dan om niet even te proeven:-) En dat beviel behoorlijk goed!

Soms spreekt het je aan

Van mijn moeder kreeg ik vorig jaar een Amerikaans kooktijdschrift. Dat riep echt naar me bij de kassa van de supermarkt. Boordevol met zoete kerstrecepten. Fudge is er daar een van. Omdat ik niet alle ingredienten in huis had, of niet wist waar ik het moest kopen. Heb ik gekozen voor de white Christmas fudge. 

Hoe maak je dat dan?

Fudge maken is niet moeilijk. In dit geval kookte ik boter met melk en heel veel poedersuiker. Vijf repen witte chocola er in smelten en dan geroosterde amandelen, gedroogde abrikozen, cranberries en aardbeien er in en klaar ben je!

Oeps

Nou ja, niet helemaal. Ik had even het stukje gemist waar stond dat ik folie in de schaal moest doen. Toen mijn fudge mooi was opgestijfd, kreeg ik heb met geen mogelijkheid meer los. Ik dus pannetje water koken, de onderkant gesmolten en snel omgekeerd op een plank. Het gevolg is wel dat hij er een beetje raar ingestort uitzag. Maar dat mocht de pret niet drukken. De fudge smaakte naar meer. En ik heb nog heel veel recepten, dus dat kan geregeld worden:-)

Drijvend eiland

Toen mijn vriendinnetjes kwamen eten, werden er twee dingen uit de kast getrokken: Het servies van oma en Julia Child's kookboek. Het servies is uiteraard niet stoer genoeg voor mijn meneer en het moet met de hand worden afgewassen. Dus echt alleen voor speciale gelegenheden:-)

In kookprogramma's zie ik wel eens de ile flotante voorbij komen. Weer zo'n dingetje wat ik ook wel wilde proberen. Het was niet helemaal gelukt zoals ik wilde. In dit recept wordt het eiwit niet gepocheerd maar in de oven in een schaal gebakken. En er gaat parline in, en geen poedersuiker. Geen mooie witte wolk dus. Dat ziet er al anders uit dan op tv, en in mijn hoofd. 

Mijn eiwit was heel fluffy en enorm van omvang, zoals het hoort. En ineens was het dat niet meer. Het was een superplakkerige vloeibare drab geworden. Toch maar in de oven en bakken, want weggooien is zonde. Uiteindelijk was de smaak wel goed dus ik ben niet overgegaan tot plan B. Zoals je ziet, niet het mooiste toetje (al maakt het bord een hoop goed), maar het was wel errug lekker. En dat vind ik altijd het belangrijkst!

Creme caramel

Als enorme liefhebber van klassiekers (het zijn niet voor niets klassiekers geworden denk ik dan) heb ik een mini bucketlist. Daarop staan klassiekers die ik graag nog een keer wil maken. Vrij hoog stond de creme caramel. Die ziet er op tv altijd zo mooi uit. Dus toen ik eters kreeg, stond de creme caramel op het menu.

Ouderwets is beter
Het is niet heel moeilijk om te maken. Tenminste, als je niet de nieuwerwetse kookspullen gebruikt. Ik heb namelijk vier porties in minipannetjes gemaakt en twee in een siliconenvorm. De siliconenvorm geleidt geen warmte (ofzo) en daardoor waren de creme caramels niet stijf geworden. Gewoon stenen of metalen bakjes dus!

Hoe doe je dat dan?
Je begint met het maken van de karamel. Gewoon suiker met water in een pan en wachten tot het bruin wordt. In ieder schaaltje giet je dan een klein laagje. Dat wordt meteen hard, maar het komt goed, echt! De creme bestaat uit kokende melk met vanille en eierdooiers met suiker. Voorzichtig de melk in de opgeklopte dooiers roeren en dan op de karamel. De bakjes in een laag kokend water zetten en dan in de oven om gaar te worden. Laat ze daarna opstijven in de koelkast.

Spannend
En dan wordt het spannend. Is de karamel echt gesmolten en zacht gebleven? Of heb ik straks een keiharde schijf op m'n toetje? Komt ie goed uit de vorm? Is hij niet te gaar en ei-ig van smaak? Is hij niet te zacht waardoor het vla is? Kortom, best een spannend moment als je de vorm omkeert op een bordje. Als dan de karamel over je puddinkje vloeit, is dat een heerlijk gevoel!

Ravioli met aubergine en tomatensaus

Zelf pasta maken vind ik altijd erg therapeutisch. Lekker kneden en draaien. Brings back memories, playdoh! Je kunt er alles in stoppen wat je lekker vindt. Deze keer heb ik een vulling van aubergine, ui en tomaat gemaakt. Erbij een saus van verse tomaten, dat is toch honderd keer beter dan uit een potje. En we moeten nu sowieso meer tomaten paprika eten aangezien de Russen zijn afgehaakt.

Zelf saus maken
Dat is dus helemaal niet moeilijk! Je ontvelt de tomaten en pureert ze. Ik heb hem nog gezeefd om de pitjes eruit te krijgen, maar dat hoeft niet. Dan een beetje suiker, zout en peper en een teentje knoflook en lekker laten pruttelen. Op het laatst wat basilicum er bij en klaar is Kees!

Als ik later groot ben...
... wil ik een keuken met en aanrechtblad waar ik mijn pastamachine goed aan kan vastmaken! Nu kan de la niet meer open als hij er staat en schiet hij vaak los bij gebrek aan grip. Zo ook deze keer. En jawel, de beugel viel natuurlijk niet op het enorme vloeroppervlak maar op mijn voet. En met mijn aanleg voor blauwe plekken krijg je dan dit:

Een volgende keer maak ik gewoon weer zelf mijn pasta, met schoenen aan dat wel, want het is toch wel verrekte lekker.

Waterzooi

Ik begin maar meteen met de naam, waterzooi. Dat klinkt toch gruwelijk onsmakelijk? En die associatie is absoluut onterecht want waterzooi is heerlijke in witte wijn gestoofde kip.

Nadat de groenten lekker hun ding gedaan hebben in het sausje, maak je hem af met zure room en peterselie. Niet moeilijk en wel heel Frans. En dat voor een Belgisch recept:-)

Oeps

Er zit wel een klein addertje onder het gras, of in de pan. Om de kip op 170 graden te stoven, moet je hem wel eerst in de pan aan de kook brengen. Want anders zit je net als ik, en mijn mede-eters, erg lang te wachten op rauwe lauwe kip. 

Voetbal macarons

Als je wel eens Masterchef Australië kijkt, heb je ze voorbij zien komen. De macaroons, met 1 o in het Frans. Die zien er altijd zo lekker gezellig uit, dat wilde ik ook wel eens proberen. Speciaal voor de voetbal dacht ik, laat ik maar oranje maken dan. En voor wie dacht dat bij mij in de keuken alles altijd van een leien dakje gaat, mis! Bij mijn macarons ging ongeveer alles mis wat mis kon gaan. Maar ze zijn wel lekker:-)

Slagveld
Nou ik weet niet hoe ze dat doen of tv, maar mijn keuken was een soort slagveld! Overal zat merengue en poedersuiker! Gelukkig ging ik oefenen met rondjes spuiten met de witte merengue en niet met de knaloranje die me zo leuk leek voor de voetbal. Ja, ik ken mezelf wel een beetje. Nu zaten er overal witte flatsen in plaats van oranje die je er nooit af krijgt. De plakkerige merengue kwam aan de bovenkant uit de spuitzak en bleef onderin vastzitten omdat het amandelmeel niet fijn genoeg was voor het tuitje. Weer twee dingen geleerd: je moet de amandelen ECHT fijn malen als je ze zelf maalt en de spuitzak moet niet te vol.

Hoe maak je ze dan wel?
250 gr amandelmeel
400 gr poedersuiker
6 eiwitten
een snufje zout
kleurstof zodat je die vrolijk uitziende kleurtjes krijgt die ook een smaak impliceren

Klop de eiwitten stijf met het zout. Daarna de poedersuiker er door en als laatst het amandelmeel er door roeren. Je kunt meerdere kleurtjes maken dus dan even verspreiden over bakjes en er kleurstof naar keuze in doen. Spuit vervolgens mooie rondje op een bakplaat met bakpapier. Laat ze ongeveer een half uur staan om te drogen. Als ze niet aan je vinger blijven plakken zijn ze goed. Dan 14 minuten bakken op 170 graden.

Zoals ik al zei, het spuiten viel niet mee. Het bakken daarna ook niet echt. De eerste lading was niet goed gaar. Daarna stond de oven net de warm waardoor ze barstten. Het midden van de koekjes was bij heel veel koekjes hol, waardoor het vullen weer niet mee valt. De laatste lading zag er wel oke uit, maar nog steeds niet zo mooi glad als die van het recept.

En dan de vulling
De vulling kun je maken zoals je zelf wil met een lekker smaakje. Ik heb er notenlikeur in de een en gember in de andere gedaan. Ik heb 100 ml slagroom laten koken met verse gember zodat de smaak er in trok, beetje suiker er bij. De andere alleen slagroom, suiker en Frangelico. Daarna maak je er een anglaise van met 1 eierdooier. Tot slot een klontje boter. Laat dit opstijven en spuit daarna tussen je macarons.

Dat was dus het idee. De gembervariant was netjes opgestijfd. De notenversie droop aan alle kanten uit mijn koekjes waardoor er niet geplakt werd, maar geglibberd.

Tot slot
Ben ik nu teleurgesteld en verdrietig? Nee hoor, helemaal niet. Wel een beetje misselijk, want ik heb al heel veel macarons op. Het recept is namelijk echt voor als je je hele familie op visite hebt ofzo! En stiekem ben ik best trots op mijn voetbal koekjes, ook al zijn ze niet moeders mooiste en ook eigenlijk niet heel stoer en mannelijk.

Carnard a l'orange

Vorig jaar aten mijn meneer en ik op 24 december canard a l'orange, met ons tweetjes. We kochten eendenborst in plaats van een hele. We hadden ons eten koud op, toen we een heel verdrietig telefoontje kregen. Dit jaar stond de eend daarom weer op het menu, gewoon omdat hij wel heel erg lekker was en ik stiekem een hele eend wilde klaarmaken.

Op eerste kerstdag bereidde ik dus met mijn moeder een 'donald' van ruim 3 kilo. Van een karkas maakte ik een sterke eendenbouillon, die met sinaasappelschilletjes, port en cointreau transformeerde in een HEERLIJKE saus. Na een hele tijd in de oven (tussentijds liefdevol omgedraaid door twee paar handen, want voor een persoon was ie echt te groot) was de eend gaar. We sneden hem in stukken, legden hem op een schaal en deden de ontvelde sinaasappelpartjes er over. 

Dat laatste valt trouwens niet eens mee, een sinaasappel ontvellen. Het eet uiteindelijk wel heerlijk, zonder witte flubbertjes, verborgen pitjes en ander onprettig spul. Met gebakken aardappeltjes en gebakken pompoen was ik helemaal in mijn nopjes met de eend. 

Croqueembouche ofwel, soesjestoren

In Masterchef Australie moeten de deelnemers bijna elk seizoen wel een croqueembouche maken. De enorme soesjestoren onder enorme tijdsdruk. Ik wilde die al heel lang een keer maken. En zonder tijdsdruk, hoe moeilijk kon het zijn? Nou heel!

Ik begon met de bodem van nougat. Dat zijn geroosterde amandelen, overgoten met een karamel. Die moet je heel dun uitrollen en er een grote cirkel, twee kleine cirkels en 3 halve maantjes uit steken. De karamel bleef plakken aan de roller, stolde zo snel dat hij niet dunner werd en brandde natuurlijk mijn vingers. Ik begon de vele pleisters in Masterchef na afloop van de croque al te begrijpen.

De volgende stap was het bakken van de soesjes. Mijn broertje keek me aanbiddend aan toen ik zei dat ik zelf soesjes maakte, maar toen ik uitlegde hoe makkelijk het eigenlijk is, snapte hij het wel.

Voor de vulling maakte ik een creme patissier, banketbakkersroom. Maar omdat ik gewoon ook maar zo gewoon vind, heb ik er lavendelroom en chocolade room van gemaakt. Big mistake voor een eerste keer! Hou je gewoon aan het recept! Als de constructie dan mislukt, klopt de smaak in ieder geval. Nu was de lavendelroom echt te lavendelig en in combinatie met alle suiker en karamel was alles gewoon een beetje te zoet. Zelfs voor mij. Niet meer doen dus!


Nadat de vulling is opgesteven en de soesjes zijn afgekoeld, kun je ze vullen. Ook dat viel niet mee. Ik had vanwege het grote aantal vul- en spuit acties uit het recept besloten wegwerpzakken te gebruiken. Die zijn dus van heel dun plastic waardoor je de toet nooit van zn lang zal ze leven in de soes gestopt krijgt. Alles zat er dus onder en de vulling zat vooral aan de buitenkant van de soesjes.

Daarna dip je de soesjes in de karamel en laat ze hard worden. Sommige haal je nog even door de glitter suiker, gewoon voor de leuk. En daar kwamen de tweede ronde blaren om de hoek kijken. Volgende keer maak ik grotere soesjes, want als ze zo klein zijn krijg je ze nooit in de karamel gedoopt zonder je vingers te branden. En gekookte suiker is nog heter dan kokend water (en dat is al heet!). Na drie verbrande vingers was ook deze stap afgerond. Vervolgens plak je de soesjes aan elkaar tegen een ingevette vorm. So far, so good.

Alleen dan moet de toren van de vorm af, en op de bodem. En daar ging het mis. De hele boel stortte in. Met karamel plakte ik de te dikke bovenkant in elkaar en zette die op de ingestorte bende. Voor de vorm gingen er nog wat eetbare glitters over heen, die had ik tenslotte gekocht. De gesponnen suiker heb ik maar overgeslagen, ik had genoeg blaren.





Ik ben heel blij dat ik hem een keer heb geprobeerd, maar ben wel een beetje teleurgesteld over het resultaat. Gelukkig was de rest van het kerstdiner wel onwijs lekker!

Ratatouille

De ratatouille uit mijn Franse kookboek, ja hij blijft terug komen en nee ik heb nog lang niet alles gemaakt, kost je even wat tijd, maar dan heb je ook wat. Namelijk een heerlijke groente schotel met knapperige groenten, romige tomatensaus en zoveel vitaminen dat ieder griepvirus gillend wegrent. Nou ja dat laatste verzin ik er dan maar bij. Heerlijk met rijst en een vegaburger. Gewoon omdat ik niet elke dag vlees hoef te eten...

Beef wellington

Een klassieker van de bovenste plank. Ik heb Gordon Ramsey al zo vaak uit zijn plaat zien gaan in Hell's kitchen als de Wellingtons weer eens verpest waren, wat ik wel heel nieuwsgierig werd. Hij bleef het immers maar op de kaart zetten. Met zijn tweetjes beef wellington eten, is een beetje onhandig. Je moet er wel een gelegenheid voor hebben. Gisteren was het zo ver. We gingen eten met de oppas voor onze dikke Joep. 

Ik had me al de hele week zitten verkneukelen op het menu, want ik ging eindelijk beef Wellington, of Boeuf en croute zoals de fransen het noemen, klaar maken. Vol goede moed ging ik naar de keurslager voor een stuk van 750 gram. De slager wilde precies weten wat ik er mee ging doen, zodat hij een goed stuk van dat 'toch wel prijzige stuk vlees' kon afsnijden. Het stuk was schitterend! De rekening alleen wat minder. Met een stalen gezicht rekende ik 55 euro af en vroeg me onderweg naar huis af hoef ik dat in godsnaam thuis ging vertellen... Gelukkig hielp een plaatje van dit supermooie beestje wel voor de schrik.

Daarna de ossenhaas aangebraden en af laten koelen. Tegelijkertijd zette ik de saus vast op. De sauce ragout paste er goed bij volgens het recept, dus die ging ik maken. Vier uur lang stond de pan met bouillon, botjes, levertjes, wortel, port, ui en zout en peper te pruttelen. Om vlak voor het eten, toen de saus nog opgewarmd moest worden en dus dik was geworden door de gelei uit de botten, heel oneerbiedig pindasaus genoemd te worden. Ik ben zelf echt geen fan van lever en snap ook niet hoe mensen zo enthousiast kunnen worden van kippenlevertjes. Ik was dolblij dat de saus niet echt naar lever smaakte en ik de levertjes na vier uur gewoon weg kon gooien. Maar niet voordat ik een stukje had geproefd en besloot dat ik het echt niet te eten vind.

Maar goed, het vlees dus gebraden en afgekoeld. De duxelles gemaakt (dat zijn heel fijn gesneden uien en champignons die je smoort in boter en afblust met port) voor om het vlees heen. Mijn laatste actie was het maken van het deeg voor eromheen. Volgens het kookboek kon het ook met bladerdeeg, maar de schrijvers gaven de voorkeur aan brioche deeg. Tja en ik ga dus geen 50 euro vlees in bladerdeeg stoppen als brioche beter is. Het nadeel was dat ik het recept niet helemaal goed gelezen had en er om 3 uur achter kwam dat ik niet genoeg bloem had, en het deeg nog minstens vier uur moest rijzen... Als een gek naar de Plus, deeg maken en hopen dat het snel ging rijzen.

Het laatste stukje werk was het rollen van het deeg, het vlees er in, insmeren met duxelles en dan helemaal inpakken. Beetje ei er overheen voor de glans en dan moet de oven zijn werk doen en is het eindresultaat spannend. Want hoe zal ie er uitzien als we het deeg open snijden... Godzijdank was het vlees precies goed, het deeg lekker knapperig van buiten en van binnen mooi gaar. Weer een klassieker die ik in mijn lijstje van 'lekkere dingen die ik heb gemaakt' kan opnemen.