Verse artisjok

Ik vind artisjok heerlijk. Ze zien er ook nog eens mooi uit. Je kunt dat hele ding uit elkaar halen en dan alleen de bodems gebruiken. Dat is heel veel werk en niet significant lekkerder dan een goed blik. Vind ik dus. Dat doe ik dus nooit. Wat ik wel altijd leuk, lekker en gezellig vind is de gekookte artisjok met een dipsausje. Je kookt de artisjok in gezouten water en maakt een dipsausje. Ik heb hier mosterd en tuinkruiden gedaan, maar hollandaise saus of een kant en klaar iets kan natuurlijk ook. Je trekt de blaadjes los, dipt de onderkant in het sausje en schraapt met je tanden het vruchtvlees van de blaadjes af. Lekker met je handen eten (hou ik van), drankje er bij, muziekje op en je hebt een heerlijk borrelmomentje aan de eettafel.

Dat is toch een taart waard

Het voorbeeld

In mijn kooktechnieken kookboek van Le Cordon Bleu staat een fantastisch mooie chocoladetaart met frambozen. De tart is opgebouwd uit een cake, mousse, frambozen en wordt afgemaakt met een chocoladelint. Ik durfde die nooit echt aan, want het zag er belachelijk moeilijk uit. Maar toen we pas een keer een etentje hadden, trok ik de stoute schoenen aan en begon er toch aan. 

De eerste uitdaging was al om de juiste chocola te kopen. Er moest couverture in de mousse en bakkerschocolade in het lint. Couverture bevat heel veel cacaoboter, minimaal 32%. Kon ik niet vinden. Bakkerchocolade heeft juist geen cacaoboter maar plantaardige vetten zodat je er makkelijk linten van kunt maken. Kon ik ook niet vinden. Ik heb met verschillende soorten pure chocola wel mijn best gedaan en het resultaat mocht er zijn. Zeker niet zoals het plaatje, maar als je het plaatje niet aan de visite laat zien, merkt niemand daar iets van:-) 

Het resultaat

Ook een plaatje toch?

Kip in mojo saus

Voor dit recept kon je mij wakker maken, dacht ik. Kip met chocola, als avondeten! Ik had al eens een mojo saus bij gehakt op bij de Mexicaan. Dat vond ik toen heerlijk en als ik iets in een restaurant lekker vind, wil ik dat thuis ook maken. Zo werkt dat nu eenmaal in mijn hoofd.

Ik dus op zoek. Inmiddels weet ik niet eens meer waar ik het recept had gevonden, want het is regelrecht de (digitale) prullenbak in gegaan. De saus was heel zoet, dik en klef en echt veel te zoet voor bij de kip. Volgens mij kun je beter cacao gebruiken in plaats van een reep chocola. Maar voorlopig heb ik mijn buik vol van chocola in mijn avondeten, bah.

Runderwangen

Zoals je misschien weet, ben ik de uber-fan van Masterchef Australië. Van mijn vriendinnetje Suuz kreeg ik voor mijn verjaardag het kookboek van jurylid Matt Preston. Matt staat er om bekend een groot fan te zijn van lekker eten, maar niet super ingewikkelde gerechten te maken. Bij Masterchef staan regelmatig de runderwangen (beefcheeks, fantastisch woord!) op het menu. Hysterische reacties alom, dus dat moet ik dan ook proberen. Zo heb ik een hele lijst met gerechten en ingredienten die nog eens wil maken. Een soort kook-bucketlist.


Runderwangen kun je alleen halen bij de slager en die moet je bestellen. Anders worden ze niet van de kop gehaald. Zonde! De wangen zijn heerlijk mager en mals. Ze zien er wel een beetje vreemd uit. Niet netjes afgerond of overal even dik, zoals de runderlappen die je normaal gesproken gebruikt voor je suddervlees. Ik maakte het recept van Matt met wijn en mediterraanse kruiden speciaal voor oma. Oma is dol op draadjesvlees en helemaal als het voor haar gekookt wordt. De wangen zijn nadat je ze gestoofd hebt zo mals, dat je ze met een vork kunt 'snijden'. Superlekker met aardappelpuree en als mijn vader komt eten, wil die het ook proberen:-)

Wat geef je oma kado als ze 80 wordt?
Een etentje aan huis inclusief afwasservice en een potje rummikub

 

Quinoa

Op de volkstuin van mijn papa stonden tot voor kort vier quinoa planten. Het heeft wat voeten in aarde om deze hooggebergte-plant in de Hollandse polder te laten groeien. Maar het is gelukt. Als de planten 'rijp' zijn, laat je ze drogen en dan zien ze er zo uit.

Maar wat doe je daarna? Op internet vond ik een filmpje waarin een manier werd uitgelegd met water. Fijnwrijven tussen je handen, in een pan met water doen waar de vliesjes gaan drijven en de quinoa zakt. De vliesjes er af scheppen en die met een harde douchestraal los spuiten zodat er meer quinoa zaadjes uitkomen.Dat herhaal je dan een paar keer.

Vervolgens was je de zaadjes heel goed. Quinoa heeft namelijk een heel ranzig zeeplaagje wat dienst doet als anti-insecten-middeltje. Het is ook heel smerig bitter dus goed wassen! Daarna laat je ze drogen op een theedoek. Niet op dat handige absorberende keukenpapier, want daar krijg je het nooit meer vanaf! Daarna kun je het in een opbergpot bewaren tot je het gaat eten.

Ik heb de quinoa daarna gekookt met bouillon, wat citroenrasp en -sap en peterselie er door. Gerookte eend en verse vijgen erbij en je hebt na een paar uur hard werken een fijne salade met superfood-ingrediënten. Ik moet zel zeggen dat ik niet echt blij ben met deze quinoa-productielijn. Dus als iemand een betere manier weet om van plantjes tot eetbaar product te komen, hoor ik het graag!

Nieuw-Zeelandse spinazie

In de kas van mijn papa groeit de Nieuw-Zeelandse spinazie als de spreekwoordelijke kool. Zelf zou ik niet bedacht hebben dat het een eetbaar plantje was als je het zo ziet. Maar omdat het in de kas stond en ik de instructie had gehad 'me klem te eten aan spinazie omdat het zo hard groeit' heb ik een heleboel van deze plantjes afgeknipt en mee naar huis genomen.

Je bent even bezig om alle blaadjes er af te trekken, maar dan heb je wel wat. Deze spinazie slinkt minder dan gewone en blijft wat steviger. Je hebt dus zowaar een prakkie om op te kouwen. Er moet wel wat meer zout in, want het smaakt minder sterk dan de gewone spinazie. Even goed wassen, want zo vers van het land en onbespoten komen er wel eens lifters mee.

Oh ja, die madame Jeanette

Na veel te lang heb ik weer mijn Indiase kookboeken uit de kast getrokken. Deze keer een vegetarische biryani met kikkererwten, munt en koriander; mijn favoriete tomatenchutney en butter chicken.

Nu was ik alleen weer vergeten hoe heet die madame Jeannetjes (peper) zijn. Ze klinken wel heel aardig en vriendelijk toch? Nou schijn bedriegt... Ik had in plaats van vier groene chili pepers maar een Jeanetje gedaan. Dat ze heel heet zijn om te eten had ik onthouden. Alleen het snijden van die rotdingen is ook een dingetje. Je moet direct je handen grondig met zeep wassen na het snijden. Anders krijg je na een uur of wat spijt. En dan is het te laat. Dan zit je net als ik een halve dag met brandende handen.

Maar als je dan alles klaar hebt en je mag het lekker opsmikkelen, ben je dat ook wel weer vergeten.

Alaska King crab

Wie Discovery wel eens opzet heeft zeker weten de aankondigingen van The deadliest catch wel eens gezien. Een serie over extreem stoere krab-vissers in de wateren bij Alaska. Deze mannen vissen met gevaar voor eigen leven op de enorme Alaska King crab.

 

Afgelopen jaar waren wij in Alaska. We waren zelfs op het Kenai schiereiland in Homer, waar de Time Bandit haar thuishaven heeft. We hebben de visfuiken zien staan op de kade, maar het schip zelf was niet thuis. Wat we wel hebben gedaan was in een restaurant King crab bestellen. Als eet-liefhebber kun je natuurlijk niet naar de bron gaan en dan zonder een hapje te nemen weer weggaan. We kregen een heerlijk groot bord met enorme poten en een botersausje!

zoals je ziet geniet mijn meneer ook van het lekkere eten

Heel terecht dat je er flink voor moet betalen; het is a) onwijs lekker en b) er is hard voor gewerkt om het op je bord te krijgen.

Salteňa

Toen ik in 2003 en 2004 op stage was in La Paz, Bolivia heb ik heel erg genoten van het eten daar. Anno 2014 was ik wat minder onder de indruk, maar dat komt misschien ook omdat ik heel veel pech heb gehad. In drie maanden tijd was ik vier keer ziek en viel ontzettend veel af. Daardoor heb ik heel veel plezier in eten misgelopen. Desalniettemin wil ik jullie een foto van de stad die voelt als mijn tweede thuis niet onthouden.

La Paz

De Boliviaanse keuken is trouwens ook niet heel erg bijzonder. Heel veel aardappel en weinig kruiden en specerijen. Het moet vooral goedkoop en voedzaam zijn. Mijn favoriete straateten is en blijft wel de salteňa. Een soort pastei die in de ochtend op straat wordt verkocht. Je hebt ze met rundvlees of kip. Verder lekker veel saus (daardoor is 'ie trouwens heel lastig te eten), rozijnen, ui, kruiden en meer. De salteňa wordt gebakken in de oven en warm geserveerd.

Lekker kliederen
Bij een goeie druipt de saus over je kleren heen als je op straat staat te eten. Lekker kliederen! Bij de minder goede, waarvan mijn creatie tien jaar geleden er trouwens een was maar daarover later meer, moet je je best doen om door te slikken omdat ze droog kunnen zijn. Mocht je trouwens in Bolivia komen, pas op, er zitten soms ook botjes in of olijven met pit!

Oeps
Maar dan over mijn blunder. Ik heb een Spaanstalig kookboek gekocht in La Paz tijdens mijn stage en ik had nog niet heel veel deeg-ervaring. Ik had dus niet in de gaten dat een eetlepel zout belachelijk veel was. De woorden thee- en eetlepel lijken in het Spaans echt op elkaar! Mijn deeg was dus veel en veel te zout, oneetbaar zout zelfs. Daarna heb ik het nooit meer aangedurfd. Misschien dat daar komend jaar nog wel verandering in komt ...

Tonijn tartaar met romige groente en wasabi mayonaise

Dit voorgerechtje, of licht hoofdgerecht, is niet moeilijk om te maken maar wel ontzettend lekker! Ik heb het recept van een kookworkshop die ik eens gevolgd heb.

Wat heb je er voor nodig?
Goede, verse tonijn
Zoute soja (kikkaman is heel lekker en gewoon bij Albert Heijn te koop)
Taugé, klein handje
Haricot verts, klein handje
Bosui, een of twee
Slagroon, een eetlepel of twee
Mayonaise
Wasabi

Hoe simpel te bereiden
Blancheer de boontjes, maakt de bosui en taugé schoon en snij ze in ongeveer dezelfde lengte. Roer er wat zout en peper en slagroom door. Roer een beetje wasabi door de mayonaise. Niet te veel want het is echt heel scherp! Snij de tonijn in kleine blokjes en doe er wat soja saus doorheen.

Leg alles mooi op een bord en klaar!

Oude koeien?

Als je in Amerika bent en iets typisch Amerikaans wilt eten, moet je eens een jerky op de kop tikken. Jerky ziet er absoluut niet lekker uit. Het is namelijk gedroogd vlees of vis, uit de tijd van de pioniers en de indianen. Zo blijft het lekker lang goed. Ook prima als voorraad in de camper dus.

Er is fabrieksjerky te koop in de supermarkt. Niet doen! Die is heel zoet/zout en enorm vet. Het lijkt meer op salami dan op jerky. Je kunt het best stoppen bij een karretje langs de weg en kijken wat ze allemaal hebben. Wij hebben bijvoorbeeld hert, bizon, zalm, rund en krokodil jerky geproefd. De kwaliteit verschilt heel erg, maar wij vonden het wel lekker bij een koud biertje naast het vuur terwijl je wacht tot je aardappelen of mais gekookt zijn.

Ik heb eigenlijk geen idee of je in Nederland ook jerky kunt kopen, maar ik weet wel dat als ik er langs loop, het met vrij grote snelheid in mijn mandje of karretje belandt.

Wereldmenu - Quinoa

In 2003 heb ik in het kader van een stage 7 maanden in Bolivia vertoefd. Het grootste gedeelte daarvan in La Paz (niet de hoofdstad trouwens) op 3600 meter. Tijdens onze reis om de wereld zijn we ook weer twee maanden in Bolivia geweest. De culinaire hoogstandjes in zo'n extreem gebied zijn nogal beperkt. Maar er is een typisch hoogvlakte ingrediënt dat bij ons hoera-we-zijn-weer-thuis-feestje op het programma stond.

En dat is de quinoa. Spreek je uit als kienwah en dus niet kienoowa zoals je wel eens hoort. Quinoa is een soort graan dat naast de aardappel als een van de weinige gewassen groeit op die hoogte. Het gebruik ervan gaat al terug tot aan de inca's. Behoorlijk ver dus. Quinoa is erg gezond en nu in het westen ook heel hip en zelfs bestempeld als superfood. Het gevolg is dat de meeste quinoa nu wordt geëxporteerd en voor de plaatselijke bevolking bijna onbetaalbaar wordt. Dat is best zuur als je bedenkt dat ze dan alleen maar soep met aardappel en grote, witte mais te eten hebben.

Deze mensen wonen op 3600m en hun dieet bestaat voor een groot deel uit quinoa

Aan de andere kant snap ik de populariteit van de quinoa wel, want het is ook gewoon erg lekker! Het lijkt een beetje op couscous, maar dan met veel meer smaak van zichzelf. Gezien de smaak en de herkomst kon de quinoa salade niet ontbreken op het wereldmenu.

Wil je zelf eens iets met quinoa maken? Ik heb de quinoa salade met appel en venkel van de Appie gemaakt, maar er zijn heel veel variaties mogelijk.

Wereldmenu - Sock eye salmon

Als je naar Alaska en grote delen van Canada gaat weet je 'ik ga naar de wildernis'. Beren, elanden, wolven, vossen, kariboes noem het maar op en het loopt er gewoon los. Een van de redenen dat de beren in het westen (links dus op de kaart voor de mensen die er net zo goed in zijn als ik) groter zijn dan in het midden of meer naar het zuiden, is dat ze zalm eten.

Hele grote, dikke, vette, roze zalm. Ieder jaar, eind augustus, begin september, zwemmen ze zalmen de rivieren op om zich voort te planten. Daarna zijn ze moe en gaan ze dood. Tijdens deze zalmtrek staan de beren langs de kant van het water te wachten tot ze hun koolhydraten-om-de-winter-mee-door-te-komen uit het water kunnen scheppen. Wat zou ik dat graag gezien hebben!

Maar aan de andere kant, we hebben over een bruggetje gewandeld (midden in het bos) en zagen onder ons de meest fantastische en ook meest lelijke zalmen zwemmen die we ooit gezien hadden. De sock-eye-salmon. Een knalroze vis met een groene boeventronie. In de modder naast het riviertje berenpootafdrukken die wezen op een enorme grizzly. Van zo dichtbij hoefden we ze nu ook weer niet te zien! Behalve de pootafdrukken en wat heel verse berenkak, jaja we hebben een sporencursus gedaan, gelukkig geen beren gezien die dag.

Veel te grote berenpoot vlak naast de zalm

Mede daarom konden we misschien wel een hoera-we-zijn-weer-thuis-feestje geven. Op de markt in Rotterdam zagen we deze sock eye zalm gewoon liggen. Die ging heerlijk op een broodje met een citroenroom er onder. Echt een gevalletje, even weer lekker wegdromen.

En om nog even op te scheppen. in een boom zitten is toch wel het op een-na-vetste wat je een beer kunt zien doen

Snoskommer

We gaan even terug in de tijd, helemaal naar de tijd dat ik op de basisschool zat en met veel plezier de boeken van Roald Dahl las. Een van de favorieten was de Grote Vriendelijke Reus, ook wel bekend als GVR. De GVR weigerde om kleine kinderen op te eten en was veroordeeld tot het eten van verschikkelijke snoskommers. De snoskommer zijn soort enorme komkommer, maar dan hol van binnen (Sofie kan zich er namelijk in verstoppen). En zoals de naam al doet vermoeden zijn ze snotterig en smerig. 

 

We gaan terug naar het nu. Op tweede kerstdag heb ik weer eens een lekker Indiaas etenfeestje gemaakt. Voor het eerst maakte ik okra. En okra is een soort klein dun komkommertje, met gaatjes erin. Als je het in plakjes snijdt lijkt het op een soort wieltje. Okra is dus echt snoskommer! Ze zijn heel slijmerig van binnen, superranzig als je ze gaat snijden. Ze ruiken wel naar lekkere verse sperzieboontjes.

 

 

Maar goed ik had dus verzonnen dat ik dat ging eten, dus ik heb ze toch maar klaar gemaakt. Met wat uien en specerijen roerbakken en klaar. Door de schil blijven ze knapperig en ze smaken ook wel naar bonen. Je moeten alleen door de slijmerige draden heenkijken die aan je lepel hangen...

 

Bij de okra een biryani, kip curry, champignoncurry en tomatenchutney.

 

Baking soda

In de categorie exotische ingredienten deze keer Baking soda. Ook wel zuiveringszout. Ook wel natriumbicarbonaat.

 

Je kunt het gebruiken ...

• om je tanden te poetsen (schijnen ze heel wit van te worden)
• als deodorant (tja ik weet het niet zo)
• ter vervanging van bakpoeder in gerechten
• om de zuurgraad van bijvoorbeeld rabarber te verlagen
• en nog veel meer, google maar eens! 

Ik kreeg pas van mijn vader een lekkere bos rabarber mee. Mijn moeder zei dat ik daar echt kalk in moest gebruiken, omdat het anders zou bijten in het glazuur van mijn tanden. Ik naar de drogist; geen kalk. Ik naar de tuinen; geen kalk. Wel calcium tabletten die ik zou kunnen vijzelen. Daar had ik dus geen zin in. Een ander idee was calciumbicarbonaat, dat gebruikte die mevrouw zelf vaak. Toen viel mijn kwartje, dat had ik gewoon in de kast staan!

En zo rij je de hele stad door voor iets wat je al hebt. De rest van de rabarber is kinderspel. Snij de rabarber in stukjes, flinke schep suiker er bij (scheppen trouwens meestal), klein beetje water, mespuntje kalk / baking soda / zuiveringszout en koken tot het uit elkaar valt.

Inktvisjes

Ik ben dol op inktvis. Meestal koop ik een of twee middelmaatjes. Je hebt dan best wat tentakels en veel inktvisringen. Moet je ze wel zelf schoonmaken. Losse ringen zijn natuurlijk ook een optie.
Deze keer besloot ik om hele kleintjes te kopen. Die verkopen ze dus niet schoongemaakt en ik weet nu waarom! Bij die kleine inktvissen krijg je het bot er niet goed uit. Het is zo dun dat het breekt en zo dun dat je het bijna niet voelt als je echt er uit probeert te pulken. Maar wel zo aanwezig dat het voelt alsof je een plasticzakje in je mond stop als je het er niet uit gekregen hebt.
Bij wijze van proef heb ik er 2 gevuld en gestoofd. Het vullen aan sich was al lastig, omdat ze niet zo groot waren. Als ze gebakken en gesmoord zijn, zijn ze ook nog eens gekrompen tot half formaat. Ik had dus twee ieniemienie inktvisjes na anderhalf uur. En ze waren niet bijzonder lekker. Dus dat doen we gewoon niet meer. Maar het was wel weer een leuk experiment.

Wat te doen met een verse kokosnoot?

Bij ons op de markt kun je altijd goed merken wat er op de veiling te krijgen is en wat dus ergens in het seizoen is. Een tijdje geleden lagen er ineens bij alle kramen kokosnoten. Twee voor een euro, dat neem je dan gewoon mee in je enthousiasme. En dan kom je thuis en weet eigenlijk niet wat je er mee moet maken, ken je dat? Gewoon een stukje kokos smaakt namelijk niet echt ergens naar en bevat wel duizenden calorieen. Dus dan maar iets maken wat heel lekker smaakt.

kokoskoekjes
Ik open dan mijn smulweb-app of de appie en zoek op kokos. Van de eerste kokosnoot maakte ik kokoskoekjes. Het begint dan al met het openmaken van zo'n ding. Gaatjes maken, sap er uit laten lopen en een goeie klap met de hamer erop. Zonder problemen kwam het vlees er uit, raspte ik de kokos en ging aan de slag. Op het plaatje fluffige ronde merengue-achtige dingen. Uit mijn oven kwamen platte flubbers. Geen idee wat er mis is gegaan, maar ze smaakten wel kokos-makroon-achtig. So far so good.

witte-chocolade-kokos-taart
De tweede kokosnoot wilde helemaal niet open, dus die heb ik doorgezaagd. Omdat het met de hand raspen van kokos mij net iets te veel tijd kostte (en veel gevaar voor het vel van mijn vingers opleverde) gooide ik hem gewoon in de keukenmachine. Iets grover dan rasp, maar ook goed voor in de witte-chocolade-kokos-taart die ik had uitgezocht. Alle ingredienten door elkaar en in de oven er mee. De taart was uiteindelijk zo lekker, dat hij op was voor ik er een foto van kon maken:-)

Als een kind in een snoepwinkel

Mijn kerstpakket bestond uit een paarse pluim. Op internet kun je dan iets uitkiezen, een overnachting, etentje, uitje of (en dat heb ik gedaan) shoppen bij de Oil & Vinegar. Voor €100 mocht ik iets inladen. Ik voelde me echt als een kind in een snoepwinkel! Het lijkt er natuurlijk ook wel een beetje op.

De score is:

• olijfolie met peper
• olijfolie met citroen
• olijfolie met knoflook
• walnoot olie
• pure smelt chocolade
• een pasta pakketje met allerlei kleurtjes
• een spuitflesje met groene olijven creme
• viskruiden (nooit ergens anders zulke lekkere gevonden)
• Hawaii zout (zwart!)
• patatas bravas dip
• honing met walnoot,
• honing met blue berry
• honing met sinaasappel
• rozen jam
• devil's mustard
• gedroogde vijgen met hazelnotenpasta

Ik vind dit het echt beste kerstpakket ooit! Ook een beetje omdat ik natuurlijk zelf alle spulletjes heb uitgezocht:-)

Kastanjes

Kastanjes kun je gebruiken om mee te knutselen, heb ik tenminste wel gedaan op de kleuterschool. Mijn moeder heeft vroeger 1 keer kastanjes klaargemaakt als avondeten, en dat vond ik toen heel gek. Nu zie ik ze wel eens liggen (nu natuurlijk niet meer, maar in het najaar wel) en wil er dan zelf mee aan de slag.

Kastanjes kun je poffen in de oven (lekker weinig werk voor de kok, wel rotzooi aan tafel), smoren in een sausje (bijvoorbeeld port, veel pel-werk voor de kok) en pureren (ook veel werk voor de kok, en niet meer zichtbaar herkenbaar als kastanje, jammer toch?) Zoals je ziet, kosten kastanjes je behoorlijk wat tijd. Voor de gesmoorde variant moet je ze kort koken en daarna pellen. Dat moet je heel snel doen, als ze nog warm zijn. Daarna is het nog maar heel weinig werk, in de oven zetten in de portsaus.

Ik heb ze geserveerd met spruitjes. De zoete smaak van de kastanjes en de portsaus is heel lekker bij de bittere spruitjes. Zelfs mijn broertje die niet van spruitjes houdt, heeft met smaak zijn hele bord leeggegeten!

Lavendel panacotta

Na onze eerste vakantie in Italië ben ik dol op de calorieënbom die panacotta heet. Een pudding van slagroom en gelatine. Heerlijk romig en met allerlei smaken te combineren. Ik heb inmiddels al verschillende combinaties gemaakt. De vanille panacotta met bosvruchtensaus, rozen panacotta met frambozen en de lavendel panacotta met chocolade saus.

In een tijdschrift zag ik dat recept en stond meteen te popelen om het te maken. Voor de lavendel ging ik bij de Chinese kruiden meneer op de markt langs. Verder is het heel simpel. Kook de slagroom met de lavendel en suiker. Zeven, gelatine er in en op laten stijven. De lavendel heeft in je mond dezelfde sensatie als in je neus. "Het is heel gek om te proeven wat je normaal gesproken ruikt." Niet iedereen vindt het even lekker, want het is toch een rare ervaring. Ik hou wel van raar eten, maar smaken verschillen nu eenmaal.