Een klassieker van de bovenste plank. Ik heb Gordon Ramsey al zo vaak uit zijn plaat zien gaan in Hell's kitchen als de Wellingtons weer eens verpest waren, wat ik wel heel nieuwsgierig werd. Hij bleef het immers maar op de kaart zetten. Met zijn tweetjes beef wellington eten, is een beetje onhandig. Je moet er wel een gelegenheid voor hebben. Gisteren was het zo ver. We gingen eten met de oppas voor onze dikke Joep.
Ik had me al de hele week zitten verkneukelen op het menu, want ik ging eindelijk beef Wellington, of Boeuf en croute zoals de fransen het noemen, klaar maken. Vol goede moed ging ik naar de keurslager voor een stuk van 750 gram. De slager wilde precies weten wat ik er mee ging doen, zodat hij een goed stuk van dat 'toch wel prijzige stuk vlees' kon afsnijden. Het stuk was schitterend! De rekening alleen wat minder. Met een stalen gezicht rekende ik 55 euro af en vroeg me onderweg naar huis af hoef ik dat in godsnaam thuis ging vertellen... Gelukkig hielp een plaatje van dit supermooie beestje wel voor de schrik.
Daarna de ossenhaas aangebraden en af laten koelen. Tegelijkertijd zette ik de saus vast op. De sauce ragout paste er goed bij volgens het recept, dus die ging ik maken. Vier uur lang stond de pan met bouillon, botjes, levertjes, wortel, port, ui en zout en peper te pruttelen. Om vlak voor het eten, toen de saus nog opgewarmd moest worden en dus dik was geworden door de gelei uit de botten, heel oneerbiedig pindasaus genoemd te worden. Ik ben zelf echt geen fan van lever en snap ook niet hoe mensen zo enthousiast kunnen worden van kippenlevertjes. Ik was dolblij dat de saus niet echt naar lever smaakte en ik de levertjes na vier uur gewoon weg kon gooien. Maar niet voordat ik een stukje had geproefd en besloot dat ik het echt niet te eten vind.
Maar goed, het vlees dus gebraden en afgekoeld. De duxelles gemaakt (dat zijn heel fijn gesneden uien en champignons die je smoort in boter en afblust met port) voor om het vlees heen. Mijn laatste actie was het maken van het deeg voor eromheen. Volgens het kookboek kon het ook met bladerdeeg, maar de schrijvers gaven de voorkeur aan brioche deeg. Tja en ik ga dus geen 50 euro vlees in bladerdeeg stoppen als brioche beter is. Het nadeel was dat ik het recept niet helemaal goed gelezen had en er om 3 uur achter kwam dat ik niet genoeg bloem had, en het deeg nog minstens vier uur moest rijzen... Als een gek naar de Plus, deeg maken en hopen dat het snel ging rijzen.
Het laatste stukje werk was het rollen van het deeg, het vlees er in, insmeren met duxelles en dan helemaal inpakken. Beetje ei er overheen voor de glans en dan moet de oven zijn werk doen en is het eindresultaat spannend. Want hoe zal ie er uitzien als we het deeg open snijden... Godzijdank was het vlees precies goed, het deeg lekker knapperig van buiten en van binnen mooi gaar. Weer een klassieker die ik in mijn lijstje van 'lekkere dingen die ik heb gemaakt' kan opnemen.
