Groene griesmeel

Iedereen kent wel de ouderwetse griesmeelpudding; van de Mona of gewoon van je moeder. Mijn moeder maakte vroeger vaak griesmeel, 'gele pudding' of rijstepap. Misschien dat daar mijn voorliefde voor toetjes is ontstaan... Het kan ook best een genetisch vrouwentrekje zijn want mijn oma, nichtjes en tante zijn net als ik best te porren voor allerlei hartige gangen, zo lang er maar plek over blijft voor een toetje.

Een tijdje geleden kocht ik Pandanpasta. Voor de pandan chiffon cake, had ik maar een half flesje nodig. Ik had dus best wat over. Het leek mij wel grappig om er een pudding mee te maken. Knalgroen. Maar wat moet je er bij doen? Want pandan is best een bijzondere smaak. Ik besloot er gewoon melk en suiker bij te doen. Het resultaat was een geniaal gelukte pudding, qua uiterlijk. De smaak was wat lafjes. Met een goede flats poedersuiker er overheen was ie nog wel lekker, maar niet zo spectaculair als ik had gehoopt. Volgende keer iets met kokos en meer suiker dan maar.

Pompoentaart

Vorig jaar ontdekte ik de carrot cake. Waarop mijn collega verbaasd riep: "Dat je zo iets lekkers kunt maken van worteltjes!" Toen het pompoentijd werd, en ik natuurlijk met veel te veel pompoen thuis kwam, besloot ik ook voor de pumpkin-pie te gaan. Een beetje neuzen op internet en je hebt zo een recept te pakken.

Qua bereiding lijkt ie heel erg op de amandel-citroentaart. Knapperige bodem met romige vulling en dus niet op cake-achtige carrot cake. Ik vond hem zelf erg lekker. Een taart die niet mierzoet is en dat beetje bijzondere kruidigheid in zich heeft. Je hebt niet heel veel pompoen nodig, dus als je een keer een te groot stuk koopt (of expres iets te veel meeneemt), kun je naast je soep, lasagne of quiche dus ook een taart maken.

Little V

In 2007 zijn mijn vent en ik een maand naar Vietnam geweest. Naast dat het heel mooi land met vriendelijke mensen is, kun je er ook heerlijk eten. Met noedels en rijst (natuurlijk), lekker veel garnalen, koriander, gember en vissaus. Heel Vietnam, en dan overdrijf ik echt niet!, ruikt naar die vissaus. Een behoorlijk naar luchtje van wat de visboer in Asterix en Obeliks noemde "vis die al een tijdje de zee niet gezien heeft".

Ondanks de vissauslucht, kun je heel lekker Vietnamees eten. En nee in Vietnam piekeren ze er niet over om wat wij Vietnamese loempia's noemen op te eten. Net zo min als Chinezen babi pangang eten... Die vissaus is bijvoorbeeld heel lekker om je ongebakken loempia's in te dippen. Van rijstpapier rollen ze dan een loempia met noedels, tauge, koriander, munt, citroengras, garnalen en meer van dat lekkers. Soms krijg je ze kant en klaar, soms krijg je allemaal schaaltjes en kun je ze zelf maken.


Een ander heel Vietnamees gerecht is de tafel-bbq. In geen grote ruimte staan allemaal piepkleine tafeltjes, met kaboutertuinstoeltjes waar hele groepen Vietnamezen hun weekend inluiden. Naast je tafel een grote emmer met koud water en flessen bier. Op de tafel een bbq waar je schalen met vlees voor kunt bestellen. Bijvoorbeeld stekelvarken en wild zwijn.




In het centrum van Rotterdam, vlakbij de Blaak zit een Vietnamees restaurant, Little V. Je kunt daar echt authentiek Vietnamees eten, (wel op gewone grote mensen stoelen) voor niet al te veel geld. Wij waanden ons in 1 hap terug in Hue. Zeker een aanrader dus!

Als je slagroom en citroen over hebt

Het gebeurt mij ook wel eens dat ik veel te veel koop. Afgelopen week zat ik met een aflopende slagroom en langzaam verschrompelende citroentjes in mijn maag, uh koelkast. Wat zou ik daar eens mee doen? Behalve absoluut blokkeren hoeveel calorieën ik op ging eten... Het werden een zalmtaartje met citroenroom en een citroenmousse.

Zalmtaartje met citroenroom
Het zalmtaartje had ik in 1900 in Den Haag op, dus dat wilde ik ook proberen. Ik kocht een Turks brood, sneed het door, even in de oven laten knisperen en beleggen. Klop je slagroom stijf (zonder suiker!) en roer er flink veel citroenrasp en sap door. Proef het tussendoor goed, want laffe room is ook maar bluh en te veel citroen maakt je hoofd zo raar scheef. Zalm er op, snij in taartpuntjes en je hebt een super-culi voorgerecht/borrelhapje!

Citroenmousse
Op kerstavond had ik al een ijskoude citroenmousse gemaakt met stijfgeklopte eiwitten. Die was toch niet romig genoeg naar de smaak van de kritische jury. Dit was dus mijn kans om het goed te maken. Met de niet gebruikte room van het zalmtaartje aan de slag. Nog meer citroen en een flinke schep suiker. Natuurlijk moet er flink geschept en geproefd worden, want dat hoort voor een chef. Om de room in vorm te houden doe je er meestal gelatine in. Voor koude gerechten niet zo handig. (Ik had een keer heel rubberige klontjes in mijn waterige mousse) Ik pak dan mijn agar agar uit de kast.

Agar agar? zie ik je denken. Ja daar maken de Chinezen die rare driltoetjes mee. Het is plantaardige gelatine en in poedervorm beschikbaar. Wat ook heel geinig is aan die agar agar, is dat het in allerlei kleurtjes te koop is. Ik heb de groene in mijn citroenmousse gedaan, maar er is ook blauw, oranje, rood, etc. Even op laten stijven in de koelkast, paar muntblaadjes en kom maar door met die calorieën!

Anderhalve kilo Indiase recepten

Een van mijn favoriete kookboeken, is mijn enorme Indiase kookboek. Met meer dan 1000 recepten, zou ik bijna denken dat je alle Indiase gerechten er wel mee moet kunnen maken. Alhoewel, India is wel heel erg groot! En divers. India staat dan ook heel hoog op mijn vakantie-verlanglijstje.

Inmiddels ken ik van de meeste specerijen en ingrediënten ook de Engelse benaming, want het kookboek is in het Engels. Wat ik vooral heel leuk vind aan Indiaas koken, is dat het behoorlijk bewerkelijk is. Ik vind het heerlijk om mijn specerijen in de vijzel te malen, uien te snijden, knoflook te hakken en gember te raspen. Een ander voordeel is dat Indiaas koken niet duur is. Je hebt er een aantal basis specerijen voor nodig, maar als je die eenmaal hebt, zijn de overige dingen vaak goedkoop. Zoals rijst, linzen, ui, knoflook, gember, peper, tomaat. Heel veel recepten zijn ook vegetarisch, wat het ook goedkoper maakt. En een keertje wat minder of geen vlees is ook nog eens gezond.

Een piepklein nadeeltje van Indiaas eten: je moet altijd meer dan een gerecht maken. Alleen een dal (linzengerecht) is niet lekker. Daar wil je een curry, rijst, naanbrood, chutney of iets dergelijks bij. Meestal kook ik iets van vier gerechten, of als ik veel mee-eters heb meer. Je kunt eigenlijk alles invriezen en dus op een ander moment een andere combinatie uit je vriezer trekken. Hmm, nu ik dit zo aan het schrijven ben, heb ik er meteen weer zin in!

De osso buco van George Calombaris

Mijn allerlievelingste-tv-programma was Masterchef Australië. Gewoon omdat het heel lang duurde, echt over liefde en passie voor eten ging en je er nog eens een leuk recept aan over houdt. Als het weer masterclass-tijd was, pakte ik mijn notitieblok en schreef driftig mee. Een van de succesnummers is de osso buco van George.

Voor wie het nog nooit gezien heeft, dit is George Calombaris. Een klein kaal Grieks mannetje dat best aardig kan koken (nou ja heel goed eigenlijk, als je kijkt wat er in zijn restaurants op het menu staat) en  alles eet wat je hem voorzet. Smullend en glunderend gaat hij met andere juryleden een gegrilde halve varkenskop te lijf. Proeft de meest bizarre creaties en weet er dan nog iets aardigs over te zegge, zoals: "het is idee is echt bewonderenswaardig" of "heel dapper dat je dat hier durft te proberen". En soms volgt dan ook het "maar dit is ECHT niet te eten". Met dat schattige koppie van hem, kun je dat ook stukken beter hebben dan wanneer een Julius Jaspers of Robert Kranenborg dat tegen je zegt.

Maar goed, ik dwaal af, het ging over osso buco. Een stoofgerecht met tomaat, canellibonen (witte bonen, maar dan niet die muffe witte van de witte-bonen-in-tomatensaus) en het belangrijkste ingrediënt: schenkel. De schenkel is het been van een koe. Net als de benen van de koe in omvang verschillen, afhankelijk van de hoogte die je kiest, wisselt de grootte van de schenkel ook. Soms kun je ze bij de Appie kopen, maar vaker moet je even langs de slager. Ook zeker geen straf. Het voordeel van dit recept is dat je met 1 pan een heel gerecht hebt. Serveer met wat Turks brood om in de saus te soppen en smullen!

Na een paar uur is het zo zacht dat het van het bot valt. Voor de echte avonturier is er dan het merg, wat je uit het bot kunt lepelen. Ik heb George zelfs een keer merg op de BBQ zien grillen en daarna vol smaak op zien eten. Nu laat ik het merg er in zitten, zodat de smaak een beetje in de saus trekt. Maar een lepel merg in mijn mond stoppen, is echt een brug te ver hoor!

Dunya op het Proveniersplein

Als je houdt van de Mediteraanse keuken, moet je zeker een keer bij Dunya op de Proveniersstraat, vlak achter Rotterdam CS gaan eten. Het is een piepklein restaurantje waar je voor weinig, heel lekker kunt eten. Wij gingen op een vrijdagavond en hadden alleen plek omdat we vroeg kwamen en beloofden op tijd weg te gaan. De hele zaak zat propvol, en veel tafels dus meerdere keren op een avond. En ook dat is vaak een heel goed teken. In de zomer kun je er ook buiten zitten, dat vind ik altijd een feestje.

Maar wat eet je dan bij Dunya? Nou als voorgerecht bijvoorbeeld linzensoep, Turks brood met humus, paprika-, aubergine- en tomatensmeersels. Verder heel veel vlees van de grill, met yoghurtsaus en lokale specialiteiten 'uit de streek van de eigenaar'. En natuurlijk toetjes met baklava, dadels en vijgen. Ook leuk, als je een feestje geeft kun je je hapjes bij Dunya bestellen. Dan maak je zeker weten de blits!

Wil je ook eens eten bij Dunya Lokanta? Kijk dan op www.dunyalokanta.nl.

Chique kip met wijn

Ook wel coq au vin. Ik had het al eens eerder gemaakt, maar met mijn nieuwe beste vriendin, Julia Child waagde ik me toch aan een nieuw recept. En met succes mag ik wel zeggen. Mijn meest ervaren mee-eter Vincent vond dit de beste coq au vin tot nu toe.

Wat ik zelf leuk vond aan dit recept is dat ik de kip geflambeerd heb. Dat had ik nog nooit gedaan, en de fik in je pan steken binnenshuis blijft toch spannend. Zeker als je mijn motoriek hebt. Gelukkig ging het goed en smaakte het waanzinnig!

Een ander voordeel was de doorlooptijd. Mijn vorige recept moest 24 uur marineren. Deze helemaal niet en kan in een uur of 2 op tafel staan. Dat is nog niet heel snel voor de meeste mensen, maar voor coq au vin goed te doen.

Canard a l'orange

Op kerstavond stond er weer een klassieker op het programma, canard a l'orange. Ofwel, kip en sinaasappelsaus. Met ons tweetjes vonden we een hele eend wel heel erg overkill, letterlijk. Ik heb dus twee eendenborst-filets gekocht.

Omdat het recept uitging van een hele panklare eend, heb ik een soort combi van de kerstallerhande en Julia gemaakt. Zonder de hele eend van Julia en zonder de marmelade van Appie. Wel gewoon met eend en sinaasappel hoor! Bij het oranje van de saus en de sinaasappel staan worteltjes wel lekker fleurig, dus zo gezegd, zo gedaan. En zie hier het voor herhaling vatbare resultaat van de canard a l'orange, Ilse-style.

De vlam in je taart

Het grande dessert van het kerstmenu was een geflambeerde flensjestaart met appel. Een succesvolle flensjestaart begint met jawel, goede flensjes. Niks geen koopmans-fles maar echt beslag met eiwitten, cointreau en vanille dat even moet staan voor je het kunt gebruiken. Bak de flensjes, stapel ze op met er tussen de eveneens zelfgemaakte appelcompote en amandelen.

Bestrooi het laatste flensje met suiker en zet je taart nog een half uur in de oven om goed warm te worden. Je kunt het dus al van te voren maken. Als je taart op tafel staat, overgiet je hem met warme calvados en flambeert de boel. Let vooral op dat je calvados niet over de tafel stroomt, want dan staat alles in de hens...

Snij de taart in puntjes zoals bij een gewone taart, niet te groot want het vult als een baksteen. Maar als je een 'sucker' voor toetjes bent zoals ik is het een feestje!