Toen ik in 2003 en 2004 op stage was in La Paz, Bolivia heb ik heel erg genoten van het eten daar. Anno 2014 was ik wat minder onder de indruk, maar dat komt misschien ook omdat ik heel veel pech heb gehad. In drie maanden tijd was ik vier keer ziek en viel ontzettend veel af. Daardoor heb ik heel veel plezier in eten misgelopen. Desalniettemin wil ik jullie een foto van de stad die voelt als mijn tweede thuis niet onthouden.
 |
| La Paz |
De Boliviaanse keuken is trouwens ook niet heel erg bijzonder. Heel veel aardappel en weinig kruiden en specerijen. Het moet vooral goedkoop en voedzaam zijn. Mijn favoriete straateten is en blijft wel de salteňa. Een soort pastei die in de ochtend op straat wordt verkocht. Je hebt ze met rundvlees of kip. Verder lekker veel saus (daardoor is 'ie trouwens heel lastig te eten), rozijnen, ui, kruiden en meer. De salteňa wordt gebakken in de oven en warm geserveerd.
Lekker kliederen
Bij een goeie druipt de saus over je kleren heen als je op straat staat te eten. Lekker kliederen! Bij de minder goede, waarvan mijn creatie tien jaar geleden er trouwens een was maar daarover later meer, moet je je best doen om door te slikken omdat ze droog kunnen zijn. Mocht je trouwens in Bolivia komen, pas op, er zitten soms ook botjes in of olijven met pit!
Oeps
Maar dan over mijn blunder. Ik heb een Spaanstalig kookboek gekocht in La Paz tijdens mijn stage en ik had nog niet heel veel deeg-ervaring. Ik had dus niet in de gaten dat een eetlepel zout belachelijk veel was. De woorden thee- en eetlepel lijken in het Spaans echt op elkaar! Mijn deeg was dus veel en veel te zout, oneetbaar zout zelfs. Daarna heb ik het nooit meer aangedurfd. Misschien dat daar komend jaar nog wel verandering in komt ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten